اوباما در آخرین نشست بین‌المللی‌اش چه خواهد کرد؟

نویسنده: سوزان رایس، مشاور امنیت ملی دولت باراک اوباما

دیپلماسی ایرانی: هفت سال پیش، رئیس جمهور اوباما به جمع رهبران 20 اقتصاد جهان در اجلاس آپک در سنگاپور پیوست. هنگامی که اوباما کنترل کاخ سفید را به دست گرفت، اقتصاد جهانی هنوز از بدترین بحران مالی پس دوران رکود بزرگ، بیرون نیامده بود. ایالات متحده پس از دو جنگ بزرگ و پرهزینه در عراق و افغانستان قدرت چندانی نداشت، اما سریع ترین رشد اقتصادی در جهان در منطقه آسیا واقیانوسیه رقم می خورد.

هفته آینده رهبران آپک بار دیگر جمع خواهند شد تا به بحث در مورد آینده منطقه بپردازند. این آخرین نشست خارجی اوباما خواهد بود و به لطف تمرکز و پایداری اوباما روی منطقه آسیاواقیانوسیه از ابتدای آغاز دوران ریاست جمهوری اش، ایالات متحده به شکلی عمیق تر در تحولات منطقه نسبت به دهه های گذشته دخالت خواهد داشت.

چرا این مهم است؟ ایالات متحده یکی از قدرت های اقیانوس آرام است که روی ثبات این منطقه برای بیش از 70 سال متعهد مانده است. منطقه آسیاواقیانوسیه بار 40 درصد از رشد اقتصاد جهانی را برعهده دارد، چهار متحد تجاری از 10 متحد تجاری عمده آمریکا و 5 متحد از متحدان بزرگ آمریکا در این منطقه حضور دارند. همان طور که اوبا گفته است: «بخت و اقبال آمریکا و آسیاواقیانوسیه بیش از هر زمان دیگری به هم گره خورده است.»

اوباما تلاش کرد تا توازن سیاست خارجی اش را طوری برقرار کند که ایالات متحده، نقشی بزرگتر و بلندمدتی در منطقه آسیاواقیانوسیه ایفا کند. آمریکا همکاری های خود را با متحدانی مانند ژاپن، کره جنوبی و استرالیا قوی تر کرده است درحالی که همکاری خارجی عمیق تری را نیز از هند و اندونزی تا ویتنام و مالزی با تحکیم روابط اقتصادی ایجاد کرده است. تعاملات آمریکا در آسیای جنوب شرقی افزایش پیدا کرده و حمایت از نهادهای منطقه ای از جمله آسه آن بیشتر شده است.

تجارت و سرمایه گذاری پاگرفته در این منطقه به نقطه عطفی در موافقتنامه همکاری ترانس پاسیفیک انجامید. ایجاد منطقه ای اقتصادی که نزدیک به 40 درصد از اقتصاد جهانی را تنظیم می کند. آمریکا در تلاش است که به حقوق و کرامت مردم اقیانونس آرام احترام بگذارد، از جمله تشویق به اصلاحات دموکراتیک در میانمار. آمریکا موفق شده است که رابطه ای پیچیده اما روبه جلو و بادوام با چین برقرار کند. در سانی لندز کالیفرنیا، اوباما در ابتدای سال جاری به همراه ده تن از همتایانش در آسیای جنوب شرقی، روی دیدگاه های مشترک برای آینده پویای این منطقه مبتنی بر قوانین، صلح و رفاه آسیاواقیانوسیه، تاکید کردند.

نتایج روشن است. از سال 2009 صادرات آمریکا به آسیاواقیانوسیه تا 50 درصد رشد کرده و نزدیک به 700هزار شغل در آمریکا ایجاد شده است. در پایان این دهه، اکثریت ناوگان نیروی دریایی و نیروی هوایی آمریکا در پایگاه های اقیانوس آرام حضور خواهند داشت. با ابتکارات اوباما تا کنون به بیشتر از 100هزار فرد جوان توانسته اند خلاقیت خود را شکوفا کنند. چین و دیگر کشورهای آسیاواقیانوسیه نقشی حیاتی در رسیدن به آرمان های توافق تاریخی پاریس در جهت مبارزه با تغییرات آب وهوایی ایفا خواهند کرد. اوباما همچنین به نخستین رئیس جمهور آمریکا تبدیل شد که از میانمار و لائوس بازدید کرد و در ادامه سفر خود با رفتن به ویتنام یک نقطه عطف تاریخی را رقم زد. این کشورها با این سفر به آغوش جهان بازگشتند.

رهبر پیشین آمریکا یک بنیان قوی برای صلح و رفاه در منطقه گذاشته است اما در یک جهان خطرناک و نامطمئن این نوع رهبری نباید رها شود. ادعای رقابت در دریای چین جنوبی تنش هایی را به وجود آورده است درحالی که کره شمالی به اقدامات تحریک آمیز و بی پروای خود ادامه می دهد. خطر افراط گرایی خشونت آمیز یک حقیقت در منطقه است. بسیار مهم است که آمریکا برای پیشرد ارزش ها و منافع خود در منطقه در سال های آینده تعاملات فعال فعلی خود را حفظ کند.

اول، ایالات متحده باید مشارکت اقتصادی خود را در منطقه حفظ و روابط استراتژیک و مهم اش را تقویت کند. تجارت، ارزش های آمریکایی را نشان می دهد و سود کسب وکارها و کارگران آمریکایی با ایجاد اطمینان در سطح میدان بازی تامین می شود. به همین دلیل اوباما تلاش کرد تا مجموعه ای از قوانین را گرداوری کند تا از رقابت منصفانه، حفظ محیط زیست و بالا بردن استانداردها در منطقه از طریق توافق ترانس پسیفیک، دفاع کند. این قوانین نه تنها در تجارت بلکه در امنیت سایبری، منع گسترش خشونت و نقش جامعه مدنی دست دارند. چین در حال حاضر توافقنامه تجارت خود را در منطقه دنبال می کند که استنانداردهای حفاظتی پایین تری دارد. به همین دلیل است که لی هسین لونگ، نخست وزیر سنگاپور گفت: «مشارکت اقتصادی ایالات متحده در آسیاواقیانوسیه یک «محک» است از اعتبار آمریکا در منطقه. ایالات متحده می تواند و باید از این آزمون موفق بیرون بیاید.»

دوم، برای ایالات متحده ایجاد نظم مبتنی بر قوانین، برای ثبات و امنیت آسیاواقیانوسیه ضروری است. آمریکا باید به حق همه مردم برای زندگی در ثبات و صلح احترام بگذارد. حاکمیت و تمامیت ارضی هر کشوری باید حفظ شود بدون توجه به اندازه یا قدرت آن کشور. آمریکا باید عاملی برای اجرای قوانین بین المللی باشد و در هنگام بروز اختلافات همه احزاب را به حل وفصل مسالمت آمیز و قانونی مسائل تشویق کند.

سوم، آمریکا باید برای مقابله با چالش های جهانی در کنار دیگر کشورها عمل کند. نمونه موثر این همکاری، در کنار هم قرار گرفتن کارکنان سازمان بهداشت آمریکا و چین برای مقابله با معضل ابولا بود. یا زمانی که آمریکا در کنار سازمان ملل ایستاد تا گسترش سلاح های هسته ای در آسیاواقیانوسیه کاهش یافته و فکری در مورد بلایای طبیعی شود. در سراسر مرزهای موجود در منطقه تهدیدهای جدیدی برای خشونت، افراط گرایی، تهدیدهای سایبری و امنیتی و مشکلات ناشی از تغییرات آب وهوایی وجود دارد که تنها راه حل رسیدگی به آنها، تلاش در کنار یکدیگر است.

چهارم، آمریکا باید در دفاع از حقوق اساسی و کرامت همه مردم کوشا باشد. این شامل مبارزه برای برگزاری انتخابات آزاد و عادلانه، گسترش مطبوعات آزاد و دسترسی آزادانه به اینترنت، کمک به پاسداشت حقوق اقلیت های قومی است. چرا که از هند تا اندونزی و کره جنوبی آنچه مشاهده می شود بیشتر احترام به حقوق شهروندان مرفه تر و امن تر است.

در نهایت، نیاز است که بهترین سفیران در این منطقه به کار گرفته شوند که توان بهتر کردن روابط را داشته باشند. آینده این منطقه توسط کشتی های دریای چین جنوبی نوشته نمی شود اما دانش آموزان آمریکایی که در پکن تحصیل می کنند، خواننده نسل جدیدی که رییس جمهور ویتنام را ملاقات کرد یا کارآفرینی که در مالزی زنان کم درآمد را برای اقتصاد دیجیتالی آماده می کند، آینده منطقه را می سازند. ایجاد اتصال بین مردم و آزاد کردن انرژی فوق العاده و باورنکردنی حاصل از این ارتباط، مطمئن ترین راه برای ایجاد رابطه ای بلندمدت و پایدار و گسترش فرصت ها در سراسر منطقه و جهان است.

نشست آپک آخرین حضور بین المللی اوباما به عنوان رئیس جمهور خواهد بود اما این پایان تعامل آمریکا با منطقه نیست. در قرن 21 مشارکت های مهم و استراتژیکی برای تامین امنیت و رفاه برای آمریکا وجود دارد که منافع دو طرف را تامین می کنند. آمریکا باید نسبت به این روابط متعهد باقی بماند.

منبع: نشنال اینترست/ مترجم: روزبه آرش