قاهره باید با تهران گفت‌وگو کند

نویسنده: ابو العباس محمد

دیپلماسی ایرانی: نمی دانم چرا بعضی از رسانه ها و بعضی شبکه های ماهواره ای اصرار دارند موضوع روابط ایران و مصر را از دریچه طایفه ای و دینی بررسی کنند و برای تحلیل این روابط از افرادی دعوت کنند که نه صاحب وزنه هستند و نه کسی تا کنون اسمشان را در علوم دینی و سیاسی شنیده است. حتی بعضی وقت ها افرادی را می آورند که آن قدر متعصب هستند که فراموش می کنند کشور ما، مصر هویتی مستقل دارد که همیشه معتدل بوده و طایفه های مختلف جزئی از خون و پوست آن است.

یک بار یکی از شبکه های ماهواره ای افسری را به استودیوی خود آورده بود که چنان از خطر تشیع در داخل مصر صحبت می کرد، گویی که ملت مصر هنوز به سن رشد نرسیده اند و خودشان نمی توانند درک کنند مصلحتشان چیست و فاقد قوه تفکر و عقل هستند. در حالی که فراموش کرده بود مصر سرشار از نویسندگان و متفکرانی از الازهر سنی گرفته تا کلیسای مسیحی است که همگی خود را وابسته به یک میهن می دانند. گویی فراموش کرده بود که تمدن و فرهنگ و ابداع و مذاهب مصر تا چه اندازه متنوع و گوناگون هستند. او همه این حرف ها را رها کرده بود و اطلاعات اشتباه و غلطی را ارائه می داد و شایعات دروغی را می گفت تا بینندگان را از بازگشت روابط دیپلماتیک میان مصر و ایران به وحشت اندازد.

آنها می خواهند ما در دنیای طرح ریزی های آنها زندگی کنیم، مثل کودکانی باشیم که همیشه کابوس ببینیم و سیاست را از دریچه یک نوجوان بنگریم و همانند او فکر کنیم.

بله می توانم بگویم این شبکه های ماهواره ای با پخش چنین برنامه هایی و دعوت از چنین افرادی در حققت تلاش می کنند بر افکار عمومی تاثیر بگذارند، در امور داخلی ما دخالت کنند، راه های تفکر ما را بگیرند، و روابط ما را بر اساس معادلات فکری و منطقه خودشان و تنها بر اساس مصالح اقتصادی و امنیتی کشورهایی خاص تعریف کنند. در حالی که آیا عاقلانه است ما بدون فکر وارد چنین دسیسه ای شویم و بدون پرس و جو راهی را برویم که تنها ما را به دام توطئه های شیطانی طایفه گری می اندازد.  

این اولین بار نیست که شاهد چنین خرافاتی هستیم. چرا باید از گفت وگو با ایران بترسیم و نخواهیم بدانیم که به ما چگونه می نگرد و درباره ما چگونه فکر می کند. چرا دیگران و کشورهای پیرامون ما باید به دنبال گفت وگو با ایران و حل و فصل مشکلاتشان با آن باشند ولی ما نباشیم. چرا باید این قدر ساده لوح باشیم که از احیای روابط دیپلماتیک با ایران واهمه داشته باشیم، گویی که به عقل و مصالح ملی و اعتقادی خود شک داریم؟ آیا می توانیم منکر شویم که مصر، کشور الازهر را شیعیانی که روزگاری کشور فاطمی را ساختند، نساخته اند؟ آیا می توانیم منکر تاریخ خود شویم و از تاثیر شیعیان بر فرهنگ و تمدن خود غافل باشیم؟ آیا می توانیم منکر شویم که شیعیان در هر نقطه ای از دنیا تاثیرات ایجابی و بسیار خوب و شگرفی داشته اند؟ چرا ما در حالی که ریشه دارترین و مهمترین کشور چه از لحاظ تاریخی و چه از لحاظ جغرافیایی در میان کشورهای منطقه هستیم باید از انجام گفت وگوهای سیاسی و اقتصادی با ایران که می تواند نتایج ایجابی برای مصالح سیاسی و اقتصادی ما به دنبال داشته باشد، واهمه داشته باشیم؟ چرا باید فکر کنیم رابطه با ایران در هر حالتی با پیمان مصری عربی خلیج فارس ما تعارض دارد؟

عدم گفت وگو میان مصر با ایران به ضرر تمامی اصول منطقی و تاریخی و جغرافیایی ما خواهد بود. در حالی که هر اصل منطقی بر انجام گفت وگوی مصری ایرانی در هر زمانی تاکید دارد. ما که همیشه گفته ایم امنیت کشورهای عربی حوزه خلیج فارس خط قرمز ماست و ما هیچ گاه آن را جدای از امنیت ملی خود نمی دانیم، پس چرا باید از ارتقای روابط دیپلماتیک میان و مصر ایران تا سطح سفیر نگران باشیم؟

همین قدر کافی است که بدانیم مبادلات تجاری برخی کشورهای عربی با ایران به میلیاردها دلار می رسد و ترکیه که کمر به نابودی شیعه و سنی هر دو بسته است، مبادلات تجاری اش با ایران به بیش از 20 میلیارد دلار می رسد و حتی پیش بینی می شود بعد از سفر اخیر اردوغان به ایران این رقم به بیش از 30 میلیارد دلار برسد، در حالی که میانگین مبادلات تجاری ایران و مصر تنها در حدود 110 میلیون دلار است. برخی کارشناسان اقتصادی بر این باورند که با رفع تحریم های تحمیلی علیه ایران دایره سرمایه گذاری در منطقه به طور کامل مورد بازبینی قرار خواهد گرفت و انتظار می رود تهران بتواند بین 600 تا 800 میلیارد دلار از سرمایه گذاری های عربی را جذب کند. در این نقشه سرمایه گذاری ها ما چه نقشی داریم؟ آیا خودداری ما از گفت وگو با ایران باعث می شود مسیرها از تهران به قاهره تغییر کنند؟

منبع: الاهرام / ترجمه: سید علی موسوی خلخالی

انتشار اولیه: سه شنبه 10 شهریور 1394 / انتشار مجدد: دوشنبه 23 شهریور 1394