همه به ظریف غبطه می‌خورند

دیپلماسی ایرانی: سوالی که مطرح است این است که آیا واقعا صبر و بردباری ایرانی بر عمو سام از طریق مذاکرات مارتونی که سال ها طول کشید، پیروز شد؟ حقیقت ماجرا چیست؟

چیزی که از چهره محمد جواد ظریف، وزیر امور خارجه ایران پیدا است نشان از شور و شعف پیروزمندانه کسی است که توانسته در مذاکرات موفق شود و غبطه دیگران را برانگیزد. او کسی است که توانست کشورهای بزرگ را پشت میز مذاکره با ایران بنشاند و با عبور دادن کشورش از مرحله نگرانی های جامعه جهانی و تحریم ها و اتهام ها به یک کشور هسته ای تبدیل کند و جامعه جهانی را وادار کند که ایران هسته ای را به رسمیت بشناسند. او کاری کرد که ایران نیز به جمع کشورهای بزرگ جهان بپیوندد و به جهانیان بگوید علی رغم تحمیل تحریم های سرسختانه کشورش توانست دستاورد بزرگ هسته ای را به دست آورد. در حالی که خزانه کشورش نزدیک به 160 میلیارد دلار پول ذخیره در اختیار دارد. پولی که بی شک می تواند مثل بمب مهیب اقتصادی در منطقه عمل کند و شرکت ها و سرمایه گذاران و طرف های اقتصادی بزرگ را به سمت خود جذب کند. این همه در حالی است که ایران می تواند حجم بزرگی چند برابر میزان فعلی نفت تولید کند در حالی که دومین تولید کننده گاز و چهارمین تولید کننده نفت در جهان نیز محسوب می شود. به موازات همه اینها ایران تاسیسات هسته ای خود را نیز حفظ کرده است.

آن چه مسلم است و همه بر آن تاکید دارند، در توافقی که نزدیک به یکصد صفحه می شود و بعد از ماراتونی از مذاکرات آن را به دست آورده، قید شده است که ایران فعالیت های غیرقانونی دنبال نخواهد کرد به معنای دیگر طرحی غیرقانونی نخواهد داشت، این چیزی است که ایران پای آن را امضا کرده است.

این در حالی است که محمد جواد ظریف، فردی که خود در امریکا تربیت یافته و بزرگ شده کاری کرد که در متن توافق نامه چیزی از فعالیت های منطقه ای ایران نیاید، و مسائل دیگر منطقه ای مرتبط با فعالیت های ایران که غربی ها مدعی اند حمایت از تروریسم است یا دخالت در امور دیگر کشورها محسوب می شود یا چیزی از این قبیل گنجانده نشود. توافق به دست آمده صرفا فقط هسته ای است و این مساله می تواند فضا را برای بلندپروازی های ایران باز بگذارد، که بی شک به سود ایران است. شکی نیست که ایران به هر آن چه خواست در این توافق رسید. این توافقی مطمئن هم برای ایران و هم برای طرف های مذاکره کننده با ایران است.

اما در مورد اعراب و رویکرد ما به توافق هسته ای ایران با غرب، باید در نظر بگیریم بلندپروازی های ایران فراتر از نامیدن خلیج فارس توسط اعراب است. ایران از حالا به بعد می تواند به گونه ای با ما اعراب برخورد کند که مجبور شویم هر آن چه می خواهد را عمل کنیم. همان طور که رهبر انقلاب ایران تاکید کرده است ایران به حمایت از دوستان خود در منطقه ادامه خواهد داد. برای همین اعراب باید به هوش باشند که این توافق سبب نخواهد شد سیاست های ایران در منطقه و خاورمیانه و جهان عرب تغییر کند. اعراب باید بدانند که از حالا به بعد ایران فقط به دستاوردهای مهم در یمن و سوریه و عراق و لبنان و شاید بحرین فکر می کند و چه بسا در حال حاضر پرونده یمن را در اولویت دستورالعمل خود قرار دهد. پرونده ای که به مثابه قلب عربستان محسوب می شود. این همه در حالی است که ایران صادقانه نیات خود را در منطقه بیان می کند و به صراحت می گوید برنامه هایش چیست و چه اهدافی را دنبال می کند. در این جا این سوال مطرح می شود که مواضع اسرائیل در این میان چیست. بعد از توافق هسته ای ایران با 6 قدرت جهانی اسرائیل چه موضعی را دنبال می کند. البته بر کسی پوشیده نیست که امریکا همه تلاش خود را می کند تا رضایت اسرائیل را کسب کند و برای این که بتواند اشک هایش را پاک کند و راضی شود بزرگترین زیردریایی تسلیحاتی هسته ای جهان را به آن هدیه می دهد. اسرائیل تا کنون 7 زیردریایی تسلیحاتی هسته ای در اختیار دارد.

سوال دیگر این که آیا بعد از امضای توافق هسته ای میان ایران با 1+5 امریکا همچنان شیطان بزرگ باقی می ماند؟ آیا ممکن است در پی امضای توافق نهایی شاهد آغاز گفت وگوهای عربی – ایرانی مهم و ثمربخش باشیم؟

منبع: الاهرام / تحریریه دیپلماسی ایرانی/11

انتشار اولیه: شنبه 3 مرداد 1394 / انتشار مجدد: چهارشنبه 14 مرداد 1394