حزب محافظه‌کار چگونه پیروز انتخابات بریتانیا شد؟

نویسنده: تام گالاگر

دیپلماسی ایرانی: دیوید کامرون بار دیگر به کرسی نخست وزیری در خانه شماره 10 داونینگ استریت لندن با داشتن اکثریت 650 کرسی مجلس عوام بازگشت. این نتیجه را هیچ کدام از نظرسنجی ها پیش بینی نکرده بودند. کامرون اولین عضو حزب محافظه کار از زمان مارگارت تاچر است که توانست برای دومین دوره به عنوان نخست وزیر انتخاب شود. هیچ کدام از کشورهای بزرگ اروپایی در سال های اخیر نتوانسته اند رهبر مسئولی داشته باشند تا از اقدامات ریاضتی به عنوان طرحی برای کاهش کسری بودجه استفاده کند و در این زمینه عملکردی شاهکار داشته باشد.

اقتصاد از سوءمدیریت های حزب کارگر در پیش از سال 2010، نجات یافته و احیا شده است. اما مثالی از حس خوب وجود ندارد. میزان تولید پایین است، بسیاری از یک و نیم میلیون شغل جدیدی که از سال 2013 تاکنون ایجاد شده به مهاجرانی که براساس سیاست درهای باز بریتانیا، جذب شده اند، رسیده است. کسری بودجه همچنان به طرز هشدارآمیزی بالا است.

کامرون قادر به دفاع و ارائه سیاست های خودش است. اما میزان محبوبیت وی از سال 2010 که دولتش را با حزب لیبرال تشکیل داد، به پایین ترین حد خود رسیده است. وقتی که وی در ماه آوریل به این نکته اعتراف کرد که در صورت انتخاب مجدد نمی خواهد یک دوره کامل را بگذراند، این سوءظن را که بسیاری معتقدند وی میلش به قدرت را از دست داده تایید کرد و این فرضیه مطرح شد که وی به دنبال یک پست بین المللی است که بتواند استعدادهای خودش در زمینه دیپلماسی را نشان دهد.

کامرون در دورانی که در پست نخست وزیری بود سیاست های میانه را دنبال می کرد، در کمپین انتخاباتی تمایل داشت تا چشم انداز محافظه کارانه قوی ای از خودش نشان دهد و دلیل آن آماده شدن در مقابل رقبای اصلی در مناظره ها بود.

در طول چند ماه گذشته، نظرسنجی ها نشان می دادند که محافظه کاران و رقیبشان حزب کارگر در یک سطح قرار دارند. حتی به وجود آمدن بن بست و برگزاری انتخابات دور دوم تا قبل از کریسمس هم پیش بینی می شد. حزب کارگر سرسختانه به اد میلیبند چسبیده بود، رهبری که به شدت غیرکاریزماتیک بود و کمترین تجربه سیاسی را داشت.

یک سری از گاف های انتخاباتی میلیبند برای میلیون ها رای دهنده (و کسانی که از تصمیم وی برای رقابت با برادرش برای کسب رهبری حزب در سال 2010 حمایت کردند) ثابت کرد که وی صلاحیت رسیدن به خیابان داونینگ استریت را ندارد.

حزب استقلال بریتانیا توانست از گمنامی به سومین حزب کشور با داشتن 12 درصد کل آرا در کشور تبدیل شود، آرای این حزب برآمده از حامیان سابق حزب کارگر است که در زمینه تغییرات اجتماعی و همچنین سیاست های دولت در رابطه با هنجارهای چند فرهنگی دغدغه دارند.

میلیبند با وجود قدرت فکری اش، موفق به ارائه یک برنامه اقتصادی منسجم نشد که بتواند رای دهندگان که از هزینه های بالای دولت آگاه هستند، را به خودش جلب کند. اد بال، سخنگوی قدرتمند و مغرور وی، شب انتخاباتی سختی داشت. نکته ای که وجود دارد این است که همسر بال، یکی از گزینه های جانشینی میلیبند به عنوان رهبر حزب است.

کامرون درباره جدایی طلبان چپگرای اسکاتلندی که حزب کارگر برای کسب قدرت نیاز به ائتلاف با آنها بود، هشدار داده و گفته بود که اگر آنها به قدرت برسند، ولخرجی های مالیاتی و خلع سلاح اتمی را انجام خواهند داد. این قبیل تاکتیک ها نتیجه داد و بسیاری از جنوب بریتانیا که قصد داشتند به حزب استقلال بریتانیا رای بدهند، تصمیم گرفتند به خاطر ترسشان از بی ثباتی های احتمالی به خاطر حزب کارگر آماده نشده و پوپولیست های اسکاتلندی، به حزب محافظه کار رای دهند.

این اهریمن سازی از حزب ملی اسکاتلند، به کمک این حزب آمد تا بتواند بیش از 50 درصد آرای اسکاتلند را به دست بیاورد. تحت هدایت رهبری جدید و پر انرژی نیکولا استورگئون، حزب ملی اسکاتلند توانست به جز سه کرسی، تمام 59 کرسی وست مینستر را به دست بیاورد، اکثریتی که پیش از این متعلق به حزب کارگر بود و در این دوره اسکاتلند تماماً در اختیار یک حزب قرار گرفت.

منبع: نشنال اینترست/ مترجم: حسین هوشمند