زنی که دیپلماسی را بر جنگ ترجیح می دهد

دیپلماسی ایرانی : چرا مخالفین در رابطه با انتصاب سوزان رایس،نماینده ایالات متحده در سازمان ملل به عنوان وزیر خارجه، موجی از اعتراض ها و انتقادها را به راه انداخته اند؟ رایس به نسبت دیگر اعضای دولت اوباما دوران بیشتری از کودکی اش را در واشینگتن سپری کرده است (پدر وی یکی از مدیران فدرال رزرو بوده است) و به طور مداوم با سیاست خارجی در ارتباط بوده و با آن بزرگ شده است.وی را کاملا می توان یک غیرخودی با دیدگاه های غیر سنتی دانست.

این الزام قانونی که سنا باید اعضای کابینه را تأیید کند، به حزبی که درانتخابات شکست خورده است این امکان را می دهد تا به سرعت به حزب پیروز حمله کند.آسیب پذیری رایس به پیش فرض جمهوری خواهان مبنی بر این که حملات مرگبار به سفارت ایالات متحده در لیبی، یک شکست بزرگ برای دولت اوباما است، برمی گردد.اشتباه رایس در این بود که بعد از حملات در یک برنامه  تلویزیونی آن را حرکتی خودجوش  و به خاطر پخش فیلم ضد اسلامی دانسته  بود این در حالی است که دیگران از وی انتظار داشتند که این حملات را به القاعده منتسب کند.حمله به رایس به عنوان راهی برای زنده نگه داشتن حادثه ی بنغازی و ترویج این احساس که دولت اوباما ضعیف است و در سیاست خارجی ناکارآمد،همچنان ادامه دارد.

اگر رایس وزیر خارجه شود،ارزش این را دارد که فراتر از اظهارنظر وی در برنامه ی تلویزیونی آن روز صبح، در مورد جهان بینی وی کنجکاو باشیم.این موضوع بلافاصله و به آسانی تشخیص داده نمی شود.در دنیای سیاست خارجی، درخشش فکری با گزافه گویی تحسین اما به ندرت تولید می شود.تصمیم گیران سیاست خارجی تمایل دارند که متفکر – متخصص باشند. (آن ها زمانی که حزبشان خارج از قدرت است،متفکر هستند و زمانی که در قدرت هستند به عمل گرایی روی می آورند) آنها این توانایی را ندارند  حرفی بزنند یا نکته مکتوبی را ارائه دهند که در تاریخ ماندگار شود چرا که همیشه بیم این را دارند که مبادا این مساله  در جلسه تأیید آنها، دردسر ساز شود.

جورج کنان یک متفکر بزرگ و یک شخصیت اجرایی ضعیف بود.جیمز بیکر یک شخصیت اجرایی قوی بود اما در ارائه چارچوب نظری اش موفق بود.
در مورد رایس مهمترین بیانیه ای که درمورد دیدگاه های وی داریم،سندی است که در تابستان 2008 مرکز امنیت نوین جهانی منتشر کرد.اکثر ده نویسنده ی آن از مقامات دولت اوباما بودند.آنها عضو پروژه ای به نام «ابتکار فینیکس» بودند،یکی از بنیانگذاران آن رایس بود.وی مقدمه ی سند 2008 را نوشت اما در آن اعلام می کند که گروه را برای فعالیت در کمپین اوباما ترک کرده است.

سند به طور آشکار نشان می دهد که محصول فکر و کار افرادی است که محتاط و در شرایط قبل از شروع یک پست سیاسی هستند.سند به نام «رهبری استراتژیک» معروف است.خوب چه کسی می تواند با آن مخالف باشد؟ اما اگر با دقت خوانده شود به خوبی سیاست خارجی دوره ی اول دولت اوباما را پیش بینی می کند.شروع سند با مقدمه ی رایس است که در آن بر برتری دیپلماسی بر جنگ تأکید می کند و این که اگر ایالات متحده خوی جنگجویی کمتری به نسبت دوران جورج دبلیو بوش داشته باشد، تأثیر بیشتری بر جهان می گذارد.این گزارش درمورد اصول ایالات متحده اعلام می دارد :

« بنیانگذاران ما معتقد بودند که باید کشوری بسازند که زندگی امن تر،آزاد و رفاه را برای تمام آمریکایی ها فراهم کند.در عین حال  ملت ما در کنار دیگر ملت ها بر علیه استبداد، نابرابری و ظلم وستم خواهد ایستاد»
این نمونه ی یک چرخش مثبت در نیات یک دسته از مردان آریستوکرات مرفه بود که تعدادی از آنها برده دار هم بودند.اکنون این اظهارات برای نشان دادن نقش  نسل رایس در قالب یک سیاست خارجی دموکرات که اعتقاد دارد ایالات متحده، در حال حاضر هم باید همین روش را برود، بسیار تاثیرگذار است.
نویسنده : نیکولاس لمن / منبع : نیویورکر