رقابت تسلیحاتی یا کتمان واقعیت؟
تناقض در مواضع تلاویو هدف دار است
بزرگ جلوه دادن خطر هسته‌ای ایران و تهدید به حمله هوایی به عنوان تنها راه حل ممکن برای مهار آن و تحریک جامعه جهانی علیه ایران همگی از مفردات دایرة المعارف بازهای تندروی اسرائیلی است که رهبری‌شان را بنیامین نتانیاهو و هم‌پیمان مورد اعتمادش، حزب کارگر یا به بیان بهتر ایهود باراک بر عهده دارند. اما کسانی که تلاش می‌کنند که از شدت این خطر کم کنند و فضا را آرام‌تر کنند، مجموعه‌ای مختلط از چهره‌های مختلف نظامی هستند که بارزترین آنها بنی گانتز، رئیس ستاد ارتش اسرائیل و شائول موفاز، رهبر حزب جدید کادیما است.
باراک اخیرا مجددا تلاش کرد که خطر برنامه هسته‌ای ایران را بزرگ جلوه دهد. وی در سال‌روز تاسیس رژیم صهیونیستی سخنرانی‌ای ایراد کرد که البته چیز تازه‌ای نداشت اما مهم‌ترین نکته‌ای که بیان کرد و نمی‌توان به راحتی از کنار آن گذشت، این بود که گفت: «ایران هسته‌ای باعث ایجاد رقابت تسلیحاتی در منطقه می‌شود.» و اشاره کرد که «سه کشور عربستان سعودی، ترکیه و مصر فورا به این رقابت خواهند پیوست.»
رقابت تسلیحاتی در منطقه دیر یا زود آغاز می‌شود، چه ایران بخواهد به سلاح هسته‌ای دست یابد چه نخواهد، چرا که اسرائیل این سلاح را نزد خود احتکار کرده و لازم است که بیش از این در میدان تک‌روی نکند به‌ویژه این که تغییرات دموکراتیک سیاسی نیز در حال حاضر بر منطقه سایه انداخته است.
ایهود باراک بر این باور است که تحریم‌های اقتصادی باعث نشده است که ایران دست از تلاش‌هایش برای دستیابی به تکنولوژی هسته‌ای بردارد و بازرسی بازرسان آژانس بیشتر باعث می‌شود که ایران برای بهبود وضعیت تاسیسات هسته‌ای‌اش تحریک شود، برای همین می‌گوید که تنها گزینه حمله نظامی است اما هم‌زمان نمی‌خواهد کسی هم صحبت از امضای معاهده گسترش تسلیحات هسته‌ای از سوی اسرائیل زند.
کشورهای مصر، عربستان و ترکیه هنوز خیلی مانده است تا بتوانند تاسیسات هسته‌ای بسازند و به طرف ساخت سلاح هسته‌ای حرکت کنند که البته بی‌شک اگر هر کدام از آنها دست به چنین کاری بزنند بی‌درنگ با حمله نظامی اسرائیل مواجه خواهند شد. برای همین آنها می‌بایست زودتر از ایران به فکر ساخت تاسیسات هسته‌ای می‌افتادند، نه برای این که فقط به تکنولوژی هسته‌ای دست یابند بلکه به این دلیل که برگه برنده‌ای برای فشار به اسرائیل برای امضا معاهده منع گسترش تسلیحات هسته‌ای در اختیار داشته باشند و کاری کنند که این رژیم همانند افریقای جنوبی در ساخت و تداوم برنامه‌های هسته‌ای‌اش کوتاه بیاید.
تنها اشتراک موجود میان این سه کشور وجودشان در محور "اعتدال" و هم‌پیمانی‌شان با غرب به‌ویژه ایالات متحده امریکا است. در حقیقت این سه کشور محور اساسی سیاست‌های امریکا در خاورمیانه محسوب می‌شوند.
ایران نیازی به مخالفت این سه کشور با تلاش‌های اسرائیل و امریکا برای انجام حمله نظامی به تاسیسات هسته‌ای‌اش ندارد، اما این سه کشور بیش از همه باید تلاش کنند تا اسرائیل از تولید سلاح هسته‌ای دست بردارد تا بدین ترتیب خاورمیانه‌ای عاری از سلاح هسته‌ای به وجود آید.
گونتر گراس، نویسنده آلمانی و برنده جایزه نوبل ادبیات ثابت کرد با جرات‌ترین نویسنده و سیاستمدار نزد غربی‌ها است هنگامی که زنگ هشدار را به صدا در آورد و گفت که این سلاح اسرائیل است که بزرگترین تهدید برای امنیت و ثبات جهان محسوب می‌شود نه ایران. حقیقتی که بیش از همه باعث ایجاد رقابت تسلیحاتی در منطقه می‌شود. آن سه کشور نیز باید بدانند که ایران چه به سلاح هسته‌ای دست یابد چه نیابد این اسرائیل است که 300 کلاهک هسته‌ای در اختیار دارد و بیشترین تهدید برای‌شان محسوب می‌شود.
منبع: القدس العربی
تهیه کننده: تحریریه دیپلماسی ایرانی
نظر شما :