تلاش آمریکا برای ارعاب شرکت های اروپایی

نویسندگان: گریف ویت و ارین کانینگهام

دیپلماسی ایرانی: برای یک شرکت اروپایی که با ایران در ارتباط است، زندگی در عصر تحریم های آمریکا می تواند به معنی رسیدگی به چالش هایی باشد که هر روز تجدید می شوند. تامین کنندگان ارسال محموله ها را بدون کوچک ترین هشداری قطع می کنند. خطوط ارتباطات تلفنی قطع می شود. حتی تعمیر کردن آسانسورها می تواند به دلیل لغو قراردادهای خدماتی به یک معضل تبدیل شود. همه این ها به کمپین شدیدالحن دولت دونالد ترامپ برای قطع روابط تجاری آمریکا با ایران و حتی روابط تجاری اروپایی ها با جمهوری اسلامی مربوط است.

از ماه مه که رئیس جمهوری ترامپ اعلام کرد ایالات متحده را از توافق هسته ای ایران خارج می کند، دولت های اروپایی تلاش کرده اند با ادامه فعالیت شرکت هایشان در فضای کسب و کار ایران، این توافق را زنده نگه دارند. اروپا اندکی پیش با ایجاد یک نظام تجاری که می تواند امکان دور زدن تحریم های ایالات متحده را برای شرکت ها فراهم کند، جدی ترین قدم را در این مسیر برداشت.

اما به گفته انجمن های صنفی، مقامات دولتی، تحلیلگران و نمایندگان شرکت هایی که هدف گرفته شده اند، تلاش های اروپایی ها در مقایسه با اشتیاقی که ایالات متحده برای بیرون کشیدن شرکت های قاره سبز از ایران دارد، بسیار اندک است.

ایالات متحده برای سنجیدن اینکه توافق هسته ای دوام می آورد یا فرو می پاشد، آماده است تا همه مرزهایی که اروپا تمایلی به گذشتن از آنها نشان نداده را درنوردد. این مساله از چشم مقامات ایران دور نمانده و فشارها برای ترک توافق هسته ای در مواجهه با تلاش های آمریکا برای تحت تاثیر گذاشتن آن رو به افزایش است.

مایکل تاکِس، دبیر کل اتاق بازرگانی آلمان-ایران گفت: «دوستان آمریکایی ما برای ایجاد مشکلات اشتیاق بیشتری دارند.» به گفته تاکِس، این مشکلات از فشار مستقیم بر شرکت های اروپایی توسط مقامات ایالات متحده و همچنین تاثیرات روانی انتشار خبرهای مربوط به عمق پیشروی آمریکایی ها برای وادار کردن شرکت ها به تجدیدنظر درباره تجارت با ایران، ناشی می شود. او گفت: «این ارعاب است. آنها در ترس زندگی می کنند.»

تاکِس که سازمان او نماینده شرکت های آلمانی محسوب می شود که سهم قابل توجهی در تجارت با ایران دارند، گفت از بازدید مقامات آمریکایی از دست کم 20 مورد از این شرکت ها و توصیه به آنها درباره کاهش کار در ایران، با خبر است. او افزود به برخی از این شرکت ها در روندی دوستانه درباره اهمیت روابط تجاری ایالات متحده-آلمان گفته شده، اما برخی دیگر به عواقب تجاری در صورت خودداری نکردن از تجارت با ایران تهدید شده اند. او این نوع ارتباط را نامناسب توصیف کرد و گفت: «فکر نمی کنم تهدید یک شرکت در حیطه کاری یک دیپلمات باشد. آنها نباید با شرکت ها در کشور میزبان چنین رفتاری داشته باشند.»

اما در سفارت ایالات متحده در برلین از چنین اقداماتی مفتخرانه و به عنوان «کمپین اعمال فشار حداکثری اقتصادی» یاد می شود.

تحریم های ثانویه یا همان تلاش های ایالات متحده برای محدود کردن شرکت های اروپایی، اتفاقی غیرمعمول نیستند؛ اما اینکه ایالات متحده در اجرای آنها در رابطه با نزدیک ترین متحدان خود تا این اندازه شدت عمل به خرج دهد، اتفاقی غیرمتداول است.

ریچارد گرنلT سفیر ایالات متحده در آلمان در ماه مه توئیتی منتشر کرد و شرکت های آلمانی را به کاهش عملیات در ایران ترغیب کرد. مقامات آلمانی به شدت از او انتقاد کردند، اما گرنل همچنان به کمپین خود از طریق بازدید از شرکت های آلمانی برای گفت و گو درباره ایران ادامه داد.

پس از آن، شرکت هایی همچون زیمنس، خدمات مالی آلیانز، فولکس واگن و دایملر اعلام کردند که به همکاری تجاری خود با ایران پایان می دهند. اما دیگر شرکت ها به ویژه آنهایی که تمرکز خاصی روی ایران داشتند یا روابط تجاری قابل توجهی با ایالات متحده نداشتند، در ایران ماندند. رویکرد ایالات متحده در قبال این شرکت ها به شدت تهاجمی بوده است.

در پاییز گذشته شعبه بانک ملی ایران در هامبورگ عمق شدت عمل ایالات متحده را با دریافت نامه ای از شرکت مخابراتی دویچه تلکام آلمان مبنی بر قطع شدن همه خدمات تلفنی و اینترنتی، متوجه شد. دویچه تلکام اعلام کرد دیگر توانایی پرداخت صورت حساب ها را ندارد به این دلیل که همه خطوط ارتباطی مالی با ایران مختل شده اند؛ اما توماس وولفینگ، وکیل بانک ملی گفت که فکر می کند دویچه تلکام به دلیل منافع قابل توجه مالی در ارتباط با ایالات متحده مجبور به چنین تصمیم گیری ای شده است. وولفینگ که توانست حکم دادگاه را برای متوقف کردن قطعی خدمات تلفنی و اینرنتی توسط دویچه تلکام بگیرد، گفت دیگر مشتریان ایرانی برای یک هفته یا بیشتر با مشکل مشابه درگیر بوده اند و تاثیرات این اختلالات بسیار شدید بوده است.

اما در کل مقامات آلمانی در نشان دادن واکنش آشکار به تحریک های ایالات متحده محتاطانه عمل کردند تا به اتحادی که تا همین حالا هم به شدت آسیب دیده، بیشتر آسیب نرسانند. آنها همچنین در حال ارزیابی این مساله هستند که آیا حقیقتا امکان زنده نگه داشتن توافق هسته ای ایران وجود دارد یا خیر. پیتر آلتمایر، وزیر امور اقتصادی آلمان اخیرا در یک مصاحبه گفت: «ما سعی داریم از توافق محافظت کنیم به این دلیل که باور داریم هنوز می شود به آن به چشم یک پیشرفت نگریست. در عین حال، هیچ کس نمی داند که با توجه به رژیم تحریمی آمریکایی توافق می تواند عملکرد درستی داشته باشد یا خیر.»

در حال حاضر بریتانیا، فرانسه و آلمان که امضاکنندگان توافق هسته ای هستند، مسئولیت ثبت شرکتی برای کاهش تاثیرات اقدامات ایالات متحده را مشترکا بر عهده گرفته اند. یک مقام آلمانی اداره نهادی را که در فرانسه تحت عنوان «ابزاری در حمایت از مبادلات تجاری/اینستکس» ثبت شده، بر عهده خواهد داشت. هر سه کشور سهامداران این پروژه تحت حمایت اتحادیه اروپا هستند. مقامات اروپایی درگیر در این پروژه که تحت عنوان «ابزار هدف خاص/اس پی وی» نیز شناخته می شود، اذعان داشته اند که احتمالا تاثیرگذاری این نهاد اندک خواهد بود و به تنهایی نمی تواند عاملی تعیین کننده در تصمیم گیری ایران درباره ماندن یا ترک توافق هسته ای باشد.

منبع: واشنگتن پست / مترجم: طلا تسلیمی