هیچ‌ کس با یک قمارباز، بازی نمی‌کند

نویسنده: ماریا اسنوا گایا
دیپلماسی ایرانی: درحالی که در آمریکا بحث بر سر حمایت از ترامپ یا هیلاری در انتخابات بالا گرفته، رای دهندگان روسی برای انتخابات 18 سپتامبر مجلس دوما دل مشغولی های بزرگتری داشتند. بسیاری از روس ها اساسا با این سوال مواجه هستند که آیا در انتخابات روسیه شرکت کنند یا نه؟ بر اساس نتایج حاصل از انتخابات پارلمانی سال 2016 میزان مشارکت مردم به میزان کم سابقه ای پایین بوده است. آمار رسمی می گویند که 52 درصد واجدین شرایط ترجیح دادند در انتخابات شرکت نکنند و برآوردهای غیررسمی این عدد را 64 درصد می دانند. این آمار پایین تا حد زیادی به دلیل خودداری طبقه روشنفکر در شهرهای بزرگ برای شرکت در انتخابات بود و این ها دلایل عدم تمایل آن ها به شرکت در انتخابات است.
برای بیشتر لیبرال های روسیه چشم انداز انتخابات در 15 سال گذشته بسیار افسرده کننده بوده است. حداقل از سال 2007 روند انتخابات معمولا ناعادلانه بوده و گرایش به سمت ایده حاکم دارد. دسترسی مخالفان به رسانه های بسیار کم بود یا اصلا وجود نداشت. شانس نامزدهای مستقل برای رسیدن به پارلمان نزدیک به صفر و تقلب جز اساسی انتخابات بود. سرگئی اشپیکین، تحلیلگر مستقل انتخاباتی اشاره می کند که در روسیه برخلاف بیشتر کشورها، حوزه هایی وجود دارند که مشارکت در آن ها به راحتی تا 5 درصد هم پایین می آید و حوزه های انتخاباتی با مشارکت بالا برای اهداف خاصی طراحی شده اند.
علاوه بر این، قله مشارکت ها در انتخابات روسیه به طور یک جانبه به نفع کرملین است و تغییرات عجیب و غریبی ایجاد می کند و بیشترین سوءظن درباره تقلب در صندوق های رای از همین ناحیه است. با توجه به درجه ای از تقلب در انتخابات و حضور کم نامزدهای مخالف در انتخابات (از سال 2003 در انتخابات هیچ یک از احزاب در مخالفت آشکار با کرملین در پارلمان نتوانسته اند لیستی از نامزدها را اعلام کنند) با این دلایل به سختی می شود لیبرال های روسیه را سرزنش کرد. رویکرد غالب این است «ما نمی توانیم چیزی را تغییر دهیم» یا «هیچ کس با یک قمارباز، بازی نمی کند». شک و تردید و بی تفاوتی روس ها یک مکانیسم دفاعی روانی برای حفاظت از خودشان است در حالی که خود را در برابر قدرت مطلق دولت ناتوان می بینند.
اختلافات درونی در رهبری مخالفان وضعیت بد را بیشتر تشدید می کند. دو حزب مخالف پارناس و یابلوکو در این انتخابات با هم رقابت کردند. ویدیویی مخفی از کار غیراخلاقی میخائیل کاسیانوف رهبر پارناس که بهار 2016 پخش شد و باعث جدایی این دو حزب شد، و به صورت جدی شانس خود را برای موفقیت در انتخابات را به خطر انداختند. علاوه بر این کرملین دو حزب به اصطلاح مخالف دیگر با نام های «پارتیا رستا» و «بستر مدنی» را برای ایجاد بیشتر شکاف در اپوزیسیون به راه انداخت. شکست اپوزیسیون لیبرال در انتخاب یک نامزد واحد به تشدید سرخوردگی لیبرال ها در انتخابات دامن زد. در نتیجه پارناس و بابلوکو هیچ گاه به 5 درصد رای لازم برای ورود به پارلمان نزدیک هم نشدند.
پس از اعتراضات انتخاباتی در سال 201۲-201۱ مقامات اصلاحاتی در قانون انتخابات انجام دادند که شرایط انتخابات را ساده تر کرد. درصد لازم برای ورود به پارلمان برای نواحی تک عضوی، از 7درصد به 5 درصد کاهش یافت، تا نامزدهای مستقل قوی مانند ولادیمیر ریژکف، دیمیتری گودکف، کنستانتین یانکائوسکاس در این انتخابات با شانس جدی برای موفقیت به رقابت بپردازند. دیمیتری ارشکین، یک تحلیلگر سیاسی مستقل اعتقاد دارد امسال بسیاری از روس ها تصمیم گرفتند تا در انتخابات شرکت نکنند چرا که با کاهش کلی اعتماد به مقامات مواجه هستیم و بحران اقتصادی نیز همچنان ادامه دارد. با توجه به میزان مشارکت پایین و زیر متوسط مردم، هر رای یک نامزد لیبرال در مناطق تک عضوی، دو برابر انتخاباتی که در  10سال گذشته انجام شده ارزش دارد.
این ارزش دوبرابری باعث شده تا در انتخابات روز یکشنبه چند نامزد مستقل بتوانند شانسی برای ورود به پارلمان داشته باشند. اما در شهرهای بزرگ جایی که ساکنان تصمیم گرفتند در انتخابات شرکت نکنند نتایج به شکل نامتناسبی به نفع حاکمان درآمد به ویژه در مناطقی که تا پیش از این برای برگرداندن نتایج مجبور به تقلب می شدند (از جمله در چوکوتکا، تیوا، کمروو، تاتارستان، باشقیرستان، موردوویا، قالموقستان، داغستان و چچن). این اولین بار نیست که بی تفاوتی شانس موفقیت لیبرال ها را کمرنگ تر کرده است. در انتخابات شهرداری مسکو در سال 2013 که به دور دوم کشیده شده بود، روند مشابه مخالفان باعث شکست نهایی نامزد مستقل شد. با این حال هنوز لیبرال ها پرهیز از انتخابات را انتخاب می کنند تا چرخه معیوبی از بی تفاوتی و سرخوردگی ادامه یابد.
این شانس وجود دارد که دومای جدید روسیه حتی از سلف خود که به خاطر طبیعت قوانینی که تصویب می کرد «چاپگر دیوانه» لقب گرفته بود، سرخوردگی و یاس بیشتری به بار بیاورد. این بار روسیه متحد اکثریت بی سابقه 76,2درصدی از کرسی های فدرال دوما را برای خود کرد و سیاستمداران بیشتری با دیدگاه ضد لیبرال و محافظه کارانه به پارلمان رسیدند. در هر دوره از دوما افرادی با نظریات و زمینه های مشابه بیشتری نسبت به دور قبل در کنار هم قرار می گیرند. افزایش نسبت این افراد می تواند به تغییر دستور کار قانونگذاری به سمتی افراطی بینجامد. ترکیب جدید از پارلمان روسیه احتمال تصویب قوانین خطرناک ضدلیبرال را بیشتر و بیشتر می کند. این سوءظن در مورد انتصاب ویاچسلاو ولودین، معاون اول رئیس کرملین و معمار سیاست های داخلی رئیس جمهور ولادیمیر پوتین، به عنوان سخنگو و مقام اول دوما وجود دارد. این انتصابی است که به انسجام و یکپارچگی بیتشر بین ریاست جمهوری و پارلمان می انجامد. این سوءظن لیبرال ها به احتمال قوی تایید می شود اما معلوم نیست که لیبرال ها چه زمانی می پذیرند که تا حدی این طبیعت غم انگیز سیاست روسیه از کارهایی است که خودشان می کنند. 

منبع: نشنال اینترست/ مترجم: روزبه آرش