سفیری که هنوز قصد بازگشت ندارد

در حالی که نماینده سابق ایران در آژانس نه ۳ سال و ۵ سال بلکه ۸ سال در محل ماموریت ماند، خبرها حاکی از آن است که سفیر ایران در دوشنبه نیز می خواهد تجربه حضور طولانی مدت سفرا در خارج از کشور را تکرار کند.

به گزارش خبرگزاری فارس، براساس اساسنامه وزارت خارجه ماموریت سفرا و رؤسای نمایندگی های جمهوری اسلامی ایران در خارج از کشور سه ساله است که با نظر رئیس جمهور و وزیر امور خارجه می تواند چهار یا بنا بر ضرورت به بیش از آن افزایش یابد.

شهریور ماه سال جاری بود که اخباری در رسانه ها منتشر شد مبنی بر انتصاب رضا نجفی به جای سلطانیه نماینده دائم ایران در آژانس بین المللی انرژی اتمی؛ این در حالی بود که حکم انتصاب نجفی برای تصدی این سمت در سال 1389 صادر شده بود ولی چرا نجفی علی رغم دریافت آگرمان (پذیرش نهاد پذیرنده) به وین نرفت و سلطانیه برای دومین بار در مهر ماه 1389 ماموریتش را تمدید و به مدت هشت سال و برای اولین بار در تاریخ وزارت امور خارجه جمهوری اسلامی طولانی ترین ماموریت را در خارج از کشور تجربه کرد؟

علی اصغر سلطانیه نماینده سابق جمهوری اسلامی ایران در آژانس بین المللی انرژی اتمی در آذر ماه 1384 به پیشنهاد رضا آقازاده رئیس وقت سازمان انرژی اتمی و تأیید محمود احمدی نژاد به عنوان سفیر و نماینده دائم ایران در آژانس و نماینده دائم ایران نزد دفتر ملل متحد و دیگر سازمان های بین المللی در وین منصوب شد و تا دهم شهریور ماه 1392 در این سمت به فعالیت پرداخت.

ماموریت هشت ساله سلطانیه در خارج از کشور در حالی رخ داد که براساس مقررات و اساسنامه وزارت امور خارجه سفرا و روسای نمایندگی های ایران در خارج از کشور بیش از 5 سال نمی توانند در محل ماموریت بمانند.

و اما چگونه ماموریت سلطانیه به درازا کشید؟

لازم به ذکر است در سال های اخیر انتصاب نماینده دائم ایران در آژانس بین وزارت امور خارجه و سازمان انرژی اتمی محل بحث بوده و هر دو مدعی بوده اند و در نهایت با تلاش های منوچهر متکی وزیر خارجه وقت، انتخاب نماینده ایران در آژانس به وزارت خارجه بازگشت و در پی آن بود که منوچهر متکی، «رضا نجفی» را در سال 1389 به عنوان جایگزین سلطانیه برگزید و نجفی با تأیید ریاست جمهوری به عنوان گزینه تصدی این سمت منصوب و برای او درخواست آگرمان (پذیرش) شد؛ ولی با اینکه نجفی آگرمانش را دریافت کرد اما نماینده وقت ایران در آژانس با هماهنگی ریاست جمهوری، کماکان در این پست باقی ماند و برای اولین بار ماموریت هشت ساله را در خارج از کشور تجربه کرد.

در همین زمینه علی اکبر صالحی وزیر خارجه سابق و رئیس کنونی سازمان انرژی اتمی اخیرا در گفت وگویی با خبرگزاری جمهوری اسلامی ایران (ایرنا) به انتصاب نجفی در سال 89 اشاره کرد و گفت: «آقای نجفی از دو سال پیش که آن زمان وزیر امور خارجه بودم، تعیین شده بود تا جایگزین آقای سلطانیه شود. طبق عرف، سفرای ما سه سال در یک کشور می مانند که یک سال وزیر امور خارجه و یک سال نیز رئیس جمهوری می توانند ماموریت آنها را تمدید کنند، اما بیش از 5 سال و نیم، غیرقانونی است و تنها رهبر معظم انقلاب می توانند اجازه دهند.»

صالحی ادامه داد: «چون ادامه حضور ایشان نیاز به مجوز قانونی داشت و سازمان بازرسی کل کشور می توانست اشکال بگیرد، لذا نامه ای به رهبر معظم انقلاب نوشتم که چون نظر دبیرخانه شورای عالی امنیت ملی این است که وی کار را ادامه دهد و از سویی نیز مشکل قانونی وجود دارد، معظم له اجازه دهید؛ که ایشان (رهبر معظم انقلاب) هم مخالفتی نکردند و فرمودند اگر نظر این است کارشان را ادامه دهند و ما مخالفتی نداریم.»

* سفیری که هنوز هم به تهران بازنگشته

 نمونه دیگر «علی اصغر شعردوست»، سفیر ایران در دوشنبه است که از سال 1386 تاکنون در این سمت مشغول به فعالیت است و علی رغم گذشت شش سال از مأموریتش و با اینکه چند گزینه برای تصدی این سمت در نظر گرفته شده و 2 گزینه نیز در این مدت آگرمان (موافقت کشور میزبان) از دولت پذیرنده (تاجیکستان) را دریافت کرده اند، ولی کماکان در این سمت مشغول به فعالیت است.

خبرنگار فارس اطلاع یافت که شعردوست هنوز هم قصد بازگشت به تهران را ندارد و به دنبال رایزنی برای تمدید مدت حضورش تا پایان سال جاری است.

آیا روابط تهران و دوشنبه اینقدر استراتژیک است که یک سفیر نه سه سال نه چهار سال و نه پنج سال بلکه شش سال در محل ماموریت بماند و کماکان هم به دنبال رایزنی برای تمدید حضورش باشد؟

خبرگزاری فارس منکر خدمات آقایان سلطانیه و شعردوست نمی شود، ولی آیا نباید این فرصت در اختیار افراد تازه نفس دیگری قرار گیرد تا شاهد تحولات جدیدی بود؟