رقابت جمهوری خواهان در دشمنی با ایران

با توجه به نتیجه دو انتخابات درون حزبی جمهوری خواهان، وضعیت مبارزات انتخاباتی در امریکا را چگونه ارزیابی می کنید؟

سیستم و ساختار سیاسی در امریکا یک ساختار دو حزبی است. یعنی می توان گفت در امریکا نوعی دیکتاتوری دو حزبی را شاهد هستیم که در آن معمولا حزب سوم اجازه ورود ندارد. بنابراین رقیب اصلی اوباما تنها یک نفر است که در نهایت در اگوست سال جاری میلادی در ایالت فلوریدا و در کنفرانس چهارسال یک بار حزب جمهوری خواه مشخص می شود. بعد در ماه نوامبر، آقای اوباما و فردی که جمهوری خواهان به عنوان کاندید خود مشخص می کنند با یکدیگر رقابت می کنند.

بر اساس دو انتخاباتی که در ایالت آیوا و نیوهمپشایر برگزار شد، آقای میت رامنی در میان جمهوری خواهان اول شده و فعلا از رقبای دیگری که در داخل حزب جمهوری خواه دارد جلو است. آقای ران پال در انتخابات نیوهمپشایر دوم شده بود و در انتخابات آیوا با فاصله 3 درصد سوم شده بود. این خود یک پدیده عجیب است که فردی که به سیاست خارجی امریکا بسیار منتقد است و حتی در حدی انتقاد دارد که وقتی جمهوری اسلامی ایران بحث بسته شدن تنگه هرمز را مطرح می کند، او از جمهوری اسلامی حمایت می کند و می گوید این حق ایران است که این کار را انجام دهد، در انتخابات داخلی حزب جمهوری خواه دوم می شود. این نشان می دهد که بیداری جهانی که به مرزهای امریکا رسیده است، واقعا در مجموعه حزب جمهوری خواه نیز جای خود را باز کرده است.

وضعیت فعلی به این صورت است. البته با هجمه ای که هم از نظر سیاسی و هم از نظر رسانه ای نسبت به آقای ران پال وجود دارد، در نهایت به نظر نمی رسد که او این اجازه را پیدا کند که به عنوان کاندیدای حزب جمهوری خواه مطرح شود. اما حضور او و یادآوری برخی مواضع منطقی می تواند به تنویر افکار عمومی در امریکا کمک کند.

ایران تا چه حد می تواند در انتخابات ریاست جمهوری امریکا نقش داشته باشد؟

این که ایران تا چه حد می تواند در انتخابات آتی امریکا نقش داشته باشد چندان سوال کاربردی ای نیست. چون مسئولان وزارت خارجه در ایران خود را در این حد و اندازه نمی دانند و خود را در این حوزه ها دست کم می گیرند و فکر نمی کنند که باید در این حوزه ها وارد شوند. با این که طرف امریکایی در ریز ترین مسائل داخلی ایران ورود پیدا می کند و با استفاده از منابعی که در اختیار دارد سعی می کند سرنوشت انتخابات در کشور را تغییر دهد، اما ایران تا به امروز این نگاه را نسبت به امریکا نداشته ایم. این به معنای آن نیست که ما به چنین نگاهی نیاز نداریم. ما باید مقابله به مثل کنیم و در این حوزه هم حضور داشته باشیم. اما در عمل شاید برخی از مسئولین ما هنوز به آن بلوغ فکری نرسیده اند که متوجه شوند که ایران هم می تواند همان حرکتی را در امریکا کند که امریکایی ها در حال انجام آن در مورد ایران هستند. آن ها با یک نظام انقلابی برخاسته از نگاه و رای مردم مقابله می کنند اما اگر ایران بخواهد در ساختار سیاسی در امریکا تاثیر گذار باشد، با یک دیکتاتوری دو حزبی مقابله می کند.

به این جهت به نظر می رسد جمهوری اسلامی به نحو هوشمندانه ای از ظرفیت هایی که در اختیار دارد، در حوزه امریکا، خصوصا در حوزه دیپلماسی عمومی استفاده کند و بحث دیپلماسی عمومی را در رابطه با امریکا که بزرگترین دشمتن جمهوری اسلامی ایران است، جدی بگیرد. نه تنها ما در این زمینه کار جدی ای انجام نمی دهیم، بلکه به آن فکر هم نمی کنیم و یکی از انتقاداتی است که به سیاست خارجی ما وارد است.

موضوع ایران تا چه حد در رقابت های انتخاباتی درون حزبی در امریکا مورد توجه قرار می گیرد؟

موضوع ایران در تمام مناظراتی که حزب جمهوری خواه برگزار کرده است، یکی از مواردی بوده که به آن اشاره شده است. غیر از آقای ران پال، بقیه افرادی که در مجموعه اعضای حزب جمهوری خواه کاندید هستند، در حال رقابت با یکدیگر جهت لفاظی بر علیه ایران هستند تا بتوانند منابع مالی سرمایه داران صهیونیست که طرفدار اسرائیل هستند و بخشی از همان یک درصدی را تشکیل می دهند که در حال حاضر مردم امریکا علیه آن ها وارد صحنه شده اند، جذب کنند.

ایران به عنوان کشوری به مردم امریکا معرفی می شود که خطر اول برای امریکا در دنیا است و می خواهند مردم امریکا را نسبت به ایران هراسناک کنند و بعد این پیش زمینه ای برای گام های بعدی آن ها در جهت نیل به اهدافشان باشد. در همین فضا فردی مثل آقای نیوت گینگریج را داریم که قبلا رئیس مجلس نمایندگان کنگره بوده و طی هفته های پیش در یکی از مناظره ها به صراحت اعلام می کند که امریکا باید دانشمندان هسته ای ایران را بکشد. امروز ما شاهد عملی شدن این ایده هستیم. باز هم از این نمونه ها داشته ایم. تفاوت آقای گینگریج با آقای اوباما در این است که برنامه ها را به صراحت اعلام می کند. توحشی که در این انسان های ریش تراشیده و کراوات زده دیده می شود، توحشی است که دنیا در تاریخ خود کمتر مانند آن را سراغ دارد.

تهیه کننده: تحریریه دیپلماسی ایرانی