شریعتمداری: روحانی ایران را ضعیف نمایش می‌دهد

حسین شریعتمداری در سرمقاله روزنامه کیهان با عنوان «کوتاه دستان زبان دراز» نوشت:  آن روز، کرانه فرات آبستن حادثه بود. دو سپاه مقابل هم به صف ایستاده بودند. اما جنگ هنوز شروع نشده بود. جنگ صفین. سپاه کوفه به فرماندهی امیر مومنان علیه السلام در نقطه برتری اردو زده بود و سپاه شام موقعیت فروتری داشت. ناگاه تیری صفیرکشان به میانه اردوگاه سپاه کوفه افتاد. از اردوگاه سپاه شام پرتاب شده بود و دست نوشته ای بر چوبه آن بود، با این مضمون: «مِن عبدالله الناصح... از بنده خیرخواه خدا... از روی خیرخواهی به شما خبر می دهم که معاویه قصد دارد مسیر فرات را به سوی اردوگاه شما تغییر دهد و شما را در خروش امواج آن غرق کند»!

در میان شماری از سپاهیان امیر مومنان(ع) پچ پچ ها آغاز شد و خیلی زود به اعتراض رسید که باید از جای جنبید. بیم غرق در میان است! هشدار علی(ع) که این حیله معاویه و عمروعاص و برای تسخیر موقعیت برتر شماست، به جایی نرسید و امیر المومنین(ع) که آن روز، شیعیان پاکباخته ای به فراوانی امروز نداشت، چاره ای جز پذیرش پیشنهاد جماعت فریب خورده ندید، مخصوصا آن که در آن سوی، شماری از سپاهیان معاویه با دستور او تظاهر به حفاری می کردند و... در پی این طرح فریب، موقعیت برتر سپاه کوفه به تسخیر سپاه شام درآمد. این جابه جایی، دیری نپائید و سپاهیان امیر مومنان(ع) موقعیت از دست رفته را باز پس گرفتند و این همه در حالی بود که هنوز نوبت به پاره های قرآن بر سر نیزه نرسیده بود... ترفندهای دشمن که تمامی نداشت!...
 

در آستانه مذاکرات هسته ای اخیر ایران و کشورهای 5+1 و چند هفته قبل از سفر رئیس جمهور محترم کشورمان به نیویورک، زمزمه ای از سوی مدعیان اصلاحات و جماعتی از حامیان واقعی و یا بدلی دولت جدید آغاز شد و در فاصله ای کوتاه بر قلم ها و زبان ها نشست که خصومت و درگیری سی و چند ساله میان ایران و آمریکا با سیاست ورزی غلط ما بی ارتباط نبوده است! و سیاست خارجی و تندروی های خودمان، آمریکا و متحدانش را نسبت به جمهوری اسلامی ایران بی اعتماد و نهایتاً به خصومت و کینه توزی کشانده است! جریان یاد شده برای آن که دوران 16 ساله دولت های کارگزاران و اصلاحات را زیر سوال نبرد، سیاست ورزی های غلط و ناپخته را به دولت 8ساله احمدی نژاد نسبت می داد و حال آنکه احمدی نژاد نیز مخصوصا در دولت دهم مانند هاشمی و خاتمی و روحانی نگاه خوشبینانه ای به آمریکا داشت.

 جریان مورد اشاره بی آن  که آشکارا بر زبان آورد - و یا آن که بخواهد و بداند - نگاه حکیمانه و واقع بینانه حضرت امام(ره)  نسبت به ماهیت واقعی آمریکا - شیطان بزرگ- را نفی می کرد، چرا که نظر مبارک امام راحل(ره) در ژرفای دل مردم جای داشت و درستی آن طی سی و چند سال اخیر بارها تجربه شده بود. در این هنگام است که یکی از یاران شناخته شده حضرت امام(ره) که ان شاءالله دوباره به حلقه یاران آن مراد سفر کرده بازگردد، ادعا می کند حضرت امام نیز با حذف شعار مرگ بر آمریکا موافق بود! و روزنامه های زنجیره ای و اصحاب فتنه و برخی از مدعیان اصلاحات- و نه همه اصلاح طلبان- صفحه سیاه می کنند و حنجره می گشایند که بی اعتمادی به آمریکا یک «تابو» است! یعنی یک تصور موهوم است که به خیال واهی در اذهان شکل گرفته و خالی از واقعیت است! و لبخندهای مقامات آمریکایی را گواه می آورند که مگر نمی بینید از روی کار آمدن دولت اعتدال به وجد آمده اند!

این چرخه در سفر رئیس جمهور محترم به نیویورک و دو اقدام «نابجای» گفت وگوی تلفنی ایشان با اوباما و نیز، ملاقات طولانی مدت و بیشتر از انتظار وزیر امور خارجه محترم کشورمان با جان کری، سرعت بیشتری می گیرد. روزنامه های زنجیره ای تیتر درشت می زنند که تابوی مذاکره با آمریکا شکست! و برخورد مسالمت آمیز رئیس جمهور کشورمان با مقامات آمریکایی، جهانیان را آچمز کرد! و... ادعای اوباما که «درخواست ملاقات از جانب روحانی بوده است»! و «ایران تحت فشار تحریم ها به مذاکره روی آورده است»! نیز درس آموز نمی شود و این غفلت و کم توجهی تا آنجا پیش می رود که دولت محترم بیلبوردهای حاکی از «بی صداقتی آمریکا» را از سطح شهر جمع آوری می کند، پیشنهاد می شود در روز 13 آبان، یعنی روز مبارزه با استکبار جهانی شعار مرگ بر آمریکا که تابلو و شناسنامه این روز است، داده نشود و...

در این حال و هوا و با ارسال پیشاپیش این پیام ها به آمریکا، مذاکرات هسته ای ایران و 5+1 ابتدا در نیویورک و سپس در ژنو دنبال می شود و سرانجام به توافقنامه ژنو می انجامد. توافقنامه ای که برخلاف ادعای اولیه - و نه امروز - دولتمردان محترم که آن را بزرگترین توافق قرن! می نامیدند، نه فقط در متن و حواشی آن کمترین امتیازی به نفع ایران اسلامی ثبت نشده است بلکه در صورت اجرای کامل، دستاوردهای چالش 10 ساله را - که با خون دانشمندان هسته ای کشورمان آمیخته است -  نیز به مرز از دست دادن رسانده است.

پیش از این در این باره نوشته های مستندی داشته ایم که اگرچه آن روزها با اخم و ترشرویی و در بسیاری از موارد با ناسزاگویی همراه بود ولی امروزه مسئولان محترم دست اندرکار توافقنامه ژنو و حامیان پروپاقرص اولیه آن نیز، به درستی نظر کیهان اذعان دارند که البته موضوع اصلی یادداشت پیش روی نیست و تنها باید گفت؛ اگر این توافقنامه، آن گونه که ادعا می شد- و امروزه نمی شود یا کمتر می شود- به نفع جمهوری اسلامی ایران تهیه و تنظیم شده است، اولا؛ چرا حریف تمامی آنچه را که خطوط قرمز فعالیت هسته ای کشورمان می دانستیم نفی می کند و برای اثبات نظر خود به متن توافقنامه استناد می کند؟! ثانیا؛ این چه توافقنامه ای است که حریف به شدت نگران نقض احتمالی آن از سوی جمهوری اسلامی ایران است؟ تا آنجا که جان کری وزیر امور خارجه حریف با صراحت اعلام می کند، چنانچه توافقنامه ژنو از جانب ایران نقض شود، آمریکا به حمله نظامی دست خواهد زد! و اندیشکده بروکینگز در گزارش ویژه خود به کاخ سفید می نویسد «نقض توافقنامه ژنو بزرگترین کابوس برای آمریکاست»! و...
 

و اما، برخی از دولتمردان محترم- در حاشیه و متن دولت- و شماری از اصحاب فتنه ادعا می کردند توافقنامه ژنو، مانع حمله نظامی آمریکا به ایران شده است! و دولت اعتدال با سیاست ورزی متفاوت خود و اعتمادسازی در مواجهه با آمریکا که توافقنامه ژنو «شاه بیت»! آن است از حمله نظامی احتمالی آمریکا به ایران پیشگیری کرده است! این تصور غلط و تلقی موهوم در حالی بوده و هست که آمریکا نیز برای وادار کردن جمهوری اسلامی ایران به پذیرش توافقنامه ژنو از اهرم «گزینه نظامی روی میز»! استفاده می کرد و با لطایف الحیل می کوشید از این توپ - به قول حضرت امام(ره) زنگ زده- و شمشیر به گواهی واقعیات موجود، شکسته، به عنوان یک «تهدید جدی»!  بهره بگیرد و اگرچه به گفته اخیر - و البته، کمی دیرهنگام جناب روحانی - «ما از تهدید نمی ترسیم» و به قول آقای دکتر ظریف، از فعالیت صلح آمیز هسته ای خود دست نمی کشیم، ولی متأسفانه باید گفت؛ جسارت آمریکا از برخی وادادگی ها و پیام های خوشبینانه رئیس جمهور محترم و شماری از دولتمردان ریشه گرفته است.

به عنوان مثال - و فقط یک نمونه از میان بسیارها - در حالی که رئیس جمهور محترم کشورمان در حاشیه اجلاس «داووس» و در مصاحبه با تلویزیون سراسری سوئیس، احتمال بازگشایی سفارت آمریکا در ایران را منتفی نمی داند و از این طریق برای دولتمردان آمریکایی پیام دوستی! می فرستد، جان کری وزیر امور خارجه آمریکا با کمال وقاحت و در همان اجلاس می گوید؛ به ایران اجازه غنی سازی و بهره گیری از راکتور آب سنگین اراک را نمی دهیم! و سپس با اشاره به این که ادعای وی بخشی از توافقنامه ژنو است - که متأسفانه هست! - جمهوری اسلامی ایران را به حمله نظامی در صورت نقض توافقنامه، تهدید می کند و باز هم در همان اجلاس، برای اولین بار و بیرون از برنامه و دستور کار اجلاس داووس و برای دهن کجی به ایران اسلامی، به شیمون پرز، رئیس جمهور رژیم کودک کش صهیونیستی جایزه «روح داووس»! می دهند و از «نقش وی در روند صلح»! تقدیر می شود!
 

شرح بیشتر این وجیزه به درازا می کشد و اما، از رئیس جمهور و دولت محترم انتظار می رود  از روند چند ماهه اخیر به این نتیجه رسیده باشند که در مذاکرات، مصاحبه ها و هرگونه برخورد نظری و عملی با آمریکا، نماینده مردم پاکباخته و ترجمان عزت و اقتدار واقعی و مثال زدنی ایران اسلامی باشند که با عرض پوزش در مواردی اینگونه نبوده اند و متأسفانه بی آن که بخواهند، تصویری آمیخته به ضعف! از ایران مقتدر به نمایش گذارده اند. این در حالی است که دیده اند و می بینند با هر گامی که به عقب برمی دارند - و یا تصور عقب نشینی از آن می رود - دشمن چندین گام جلوتر می آید و در برابر ایران اسلامی که جرأت عرض اندام نداشت، لاف گزاف می زند. مواضع اخیر دکتر روحانی و شماری از دولتمردان ایشان، از جمله وزیر محترم امور خارجه کشورمان، نشان می دهد که آنان برخلاف تصور دشمن، پای اصول و ارزش های اسلام و انقلاب و منافع مردم و نظام ایستاده اند.
 

گفتنی است و تاریخ سی و چند ساله انقلاب گواه آن است که هرگاه از سوی دشمنان بیرونی و یا دنباله های داخلی آنها تهدیدی - نظیر جنگ تحمیلی 8 ساله و فتنه آمریکایی - اسرائیلی  88 - در میان بوده است، توده های عظیم و چند ده میلیونی مردم پاکباخته و مسلمان این مرز و بوم به حریف کوتاه دست زبان دراز فرصت باج خواهی  و درازدستی نداده و بازهم نمی دهند.