احساس خیانت ارامنه از رفتار بدون مشورت پاشینیان

توافق صلح قره باغ برای ارمنستان آتش زیر خاکستر است

۲۵ آبان ۱۳۹۹ | ۱۴:۰۰ کد : ۱۹۹۷۲۰۴ آسیا و آفریقا انتخاب سردبیر
گقارد منصوریان در یادداشتی برای دیپلماسی ایرانی می نویسد: در تاریخ ۹ نوامبر نیمه شب خبری دو کشور و جامعه بین الملل را غافلگیر کرد. توافق نامه صلحی بین طرفین درگیر با میانجیگری روسیه به امضاء رسید. توافقی که می توان از آن فقط به عنوان یک مسکن کوتاه مدت یاد کرد که غرور ملی ارامنه را خدشه دار کرد. این توافق جامعه ارامنه دیاسپورا در انزجار فرو برد و ناآرامی در ارمنستان را موجب شد. ارامنه، نیکول پاشینیان، نخست وزیر کشورشان را یک وطن فروش و خائن قلمداد می کنند که بدون هماهنگی با احزاب و حتی رئیس جمهوری به چنین تصمیمی حیاتی اقدام کرده و امنیت ملی را به مخاطره انداخته است. 
توافق صلح قره باغ برای ارمنستان آتش زیر خاکستر است

نویسنده: گقارد منصوریان، کارشناس ارشد روابط بین الملل

دیپلماسی ایرانی: یکی از قدیمی ترین مناقشه ها در عرصه بین الملل بعد از 45 روز  جنگ تمام عیار در قفقاز جنوبی منطقه قره باغ با میانجیگری روسیه وبا امضاء توافق آتش بس بین دو جمهوری ارمنستان و آذربایجان به ظاهر خاتمه یافت، جنگی که نزدیک به هفت هزار کشته از هر دو طرف بجا گذاشت. آتشی زیر خاکستر که زبانه کشید و چالشی بزرگ در منطقه و همسایگان به وجود آورد. این رویاروی نظامی بین دو جمهوری ارمنستان و آذربایجان را می توان از نبردهای نسل پنج دانست، از مشخصه های جنگ های نسل پنج استفاده گسترده فناوری های نوین از قبیل پهپادهای پیشرفته، تاکتیک های سایبری تهاجمی، سلاح های هوشمند و غیر متعارف را اشاره کرد. در این نبرد ها مرز مفهوم خود را از دست داده و با عدم تمایز بین منطقه غیر نظامی و جبهه جنگ، استفاده از بازیگران غیر دولتی را مد نظر قرار می دهد.

یک طرف درگیر جمهوری آذربایجان با وصول شبکه های تروریستی، گروه های شورشی سوری و شبه نظامیان به مناطق درگیری، حضورگسترده نیروهای ویژه ترکیه و مستشاران خارجی در این جنگ را رقم زد،که موجب تغییر درمعادلات نبرد صورت گرفت.

جمهوری آذربایجان با خریداری تسلیحات فوق پیشرفته از رژیم اسرائیل و ترکیه همچنین استفاده از مستشاران آن دو کشور در جنگ 45 روزه تاثیر بسیاری به جا گذاشت، پهپادهای انتحاری و پهپادهای مسلح به موشک های لیزری آن کشورها نقشی بسزا درنبردها به ثبت رساندند. آذری ها عزم خود را جذب کردند تا به پیروزی های چشمگیری برسند، در این راه حتی  استفاده گسترده از بمب های خوشه ای و فسفری ممنوعه به جز مناطق جنگی در شهرها و روستاها نیز واهمه ای نداشتند، این تسلیحات نامتعارف با شواهد بدست آمده، تولید دو کشور همراه آن جمهوری بودند. همچنین اعدام ساکنین غیرمسلح و اسیران، بریدن سر کشته شدگان ارمنی قره باغ سعی در ایجاد رعب و وحشت در کل منطقه بودند که با سکوت جوامع بین الملل علی الخصوص شورای امنیت روبه رو شد. در این میان جمهوری اسلامی با محکوم کردن این اعمال قاطعیت خود را در برابر جنایت های جنگی مشخص کرد.

در طول مدت این جنگ نابرابر مسئله تهدید تغییرات ژئوپولتیک و مرزهای بین المللی را بسیار شنیدیم  تغیراتی که از ایدئولوژی پان ترکیسم منشاء می گرفت. جمهوری آذربایجان و ترکیه به فکر اتصال منطقه نخجوان به آذربایجان با عبور از سرزمین ارمنستان و به زیر پا گذاشتن مرزهای رسمی بودند. در این راستا مناطق نبرد و اقدامات نظامی را در کناره رود ارس آغاز کرده است تا بعد از رسیدن به مرز رسمی ارمنستان، نبرد را وارد آن کشور کند و با تصرف قسمت جنوبی ارمنستان راهی به نخجوان باز کنند تا ترکیه به راحتی با عبور از این مناطق به دریای مازندران (خزر) روزنه ای پیدا کند. این اقدام بجز ارمنستان، ایران و روسیه را نیز تهدید می کند که با ورود ایران به این بحران و اعزام نیروی گسترده نظامی به مرزهای شمالی و هشدار به اجرای چنین نقشه ای موضع گیری سختی اعمال کرد. روسیه نیز با وصول نیروی مرزبانی خود در ارمنستان به منطقه، اعلام برخورد به این سناریو را نمایان ساخت. جمهوری آذربایجان با تحلیل روخدادها تغیراتی در برنامه خود ایجاد و هدف خود را در تصرف کامل قرهباغ متمرکز کرد.

ارامنه منطقه قره باغ با  تسلیحات دو دهه قبل از خود دفاع می کردند، آنها پس از امضای توافق آتش بس سال 1994 تا کنون فرصتی 26 ساله داشتند تا به خودکفایی و خرید تسلیحات نظامی مدرن بپردازند که ظواهر بیانگر عدم اتخاذ تصمیماتی در این خصوص بوده و یا بسیار ناچیز صورت گرفته و امیدی واهی به پشتیبانی مستقیم روسیه بسته شده بود. 

توافق نامه آتش بس

در تاریخ 9 نوامبر نیمه شب خبری دو کشور و جامعه بین الملل را غافلگیر کرد. توافق نامه صلحی بین طرفین درگیر با میانجیگری روسیه به امضاء رسید. توافقی که می توان از آن فقط به عنوان یک مسکن کوتاه مدت یاد کرد که غرور ملی ارامنه را خدشه دار کرد. این توافق جامعه ارامنه دیاسپورا در انزجار فرو برد و ناآرامی در ارمنستان را موجب شد. ارامنه، نیکول پاشینیان، نخست وزیر کشورشان را یک وطن فروش و خائن قلمداد می کنند که بدون هماهنگی با احزاب و حتی رئیس جمهوری به چنین تصمیمی حیاتی اقدام کرده و امنیت ملی را به مخاطره انداخته است. 

این توافق ابهامات بسیاری دارد، از ابهامات آن می توان به نامشخص بودن وضعیت حقوقی ارامنه قره باغ کوهستانی و خود آن منطقه اشاره کرد. همچنین وضعیت اداره اماکن تاریخی ارامنه در مناطق باز پس داده شده به آذربایجان، یک مسئله مهم است. عملیاتی شدن عجولانه این توافق و حضور نیروهای روسی در آن مناطق به عنوان نیروهای حافظ صلح از دیگر ابهامات آن است.

 چالش امنیتی جدی در این توافق نامه برای ایران و ارمنستان، کریدور نخجوان به جمهوری آذربایجان از مسیر نوار مرزی ارمنستان با ایران است. با عملی شدن این بند ایران کاملا همسایه مهم شمالی خود، ارمنستان، را از دست می دهد و به صورت کامل با جمهوری آذربایجان همسایه می شود. اجراء این بند عواقبی خطرناک برای ایران در پیش دارد که طی آن گلو گاه تنفسی ایران در آن منطقه و البته همچنین ارمنستان بسته خواهد شد که با حضور ترکیه و رژیم اسرائیل در جنگ و تمایل تداوم حضور تهدیدی جدی باید قلمداد شود. تروریست های سوری در آن منطقه نیز بنا به گزارش های منابع اطلاعاتی هنوز حضوری پررنگ دارند که تهدید را مضاعف می کند.

سئوالات بسیاری پس از امضای توافق نامه در محافل سیاسی دو کشور و جوامعه بین الملل به وجود آمده که شبهات قابل تامل ایجاد کرده است. نقش و حضور نیروهای ترکیه در منطقه قره باغ که البته از طرف ارمنستان انکار می شود، ولی با اعلام قاطع این موضوع از طرف اردوغان و اعزام هیئتی از جانب روسیه برای توافق به چه منظور و در راستای کدام سیاست است؟ می توان جواب را در جنگ سوریه و نزدیکی دو طرف در خرید تسلیحات پیش رفته روسی جستجو کرد. چهار بازیگر اصلی این رویداد سیاسی  با نادیده گرفتن ایران، همسایه بزرگ و ذینفع در این منطقه، به دنبال چه سیاست و ایدئولوژی هستند؟ به جز ریشه دواندن ایدئولوژی پان ترکیسم در قفقاز و دور ساختن ایران از حضور در منطقه تاریخی خود، که مانعی قدرتمند محسوب می شود؟ چرا این توافق پس از نزدیک به یک ماه و نیم جنگ خونین به امضاء رسید؟ توافقی که بیش از بیست سال روی میز مذاکره بود، ولی اقدامی عملی برای آن صورت نگرفت و اکنون که با به جا گذاشتن هزاران کشته و جانباز از هر دو سو که فراموش شدن آن از جانب طرفین دشوار و زمان بر است، اعمال می شود.

ارتش ارمنستان در اعلامیه آتش بس به نوسازی و ساخت ارتشی پیشرفته اشاره کرده و با موج اعتراضات در ارمنستان و البته در جامعه دیاسپورا بیانگر عدم هضم این  توافق است. از منظر واقع گرایی قاعده بازی در عرصه سیاسی و بحران های حاصل جمع صفر این توافق موجب حفظ منافع ملی بازیگران می شود، ولی در این سازش منافع یک طرف نادیده و منوط به شروط در آینده می شود. این مناقشه با این توافق استخوانی لای زخم باقی می ماند و با  مشاهده وضعیت کنونی و بیانیه ها، آتشی زیر خاکستر در حال مهیا شدن فرصتی برای شعله ور شدن مجدد است. 

کلید واژه ها: ایران و ارمنستان ایران و آذربایجان ایران و ترکیه جنگ قره باغ نیکول پاشینیان اسرائیل و ارمنستان اسرائیل و آذربایجان


( ۵۰ )

نظر شما :

كامران ۲۵ آبان ۱۳۹۹ | ۱۵:۱۱
شما از دیگران میپرسید چرا طی ۲۷ سال مذاکره توافقی انجام نشد !! حال انکه این سوال را از دولتمردان خود و دیاسپورای ارمنی باید بپرسید و مقصر را انجا جستجو کنید. ۳۰ سال حمایت روسیه و کشورهای غربی را پشت سر داشتید . روسیه به شما سلاح مجانی میداد و امریکا سالیانه بودجه مخصوص برای دولت خودخوانده قره باغ و ارمنستان منظور میکرد. دیاسپورا مشغول شهرک سازی در مناطق خارج از قره باغ و مسکون سازی شهرک نشینان جدید بود . نام تمام مناطق اشغالی تغییر یافت. معادن مختلف با همکاری شرکت های خارجی و دیاسپورا تاراج شد .اثار تاریخی موزه ها به یغما رفت ، ۲۰۰ هزار منزل مسکونی اوارگان اذربایجانی تخریب شد.مساجد به صورت تحقیر امیزی تبدیل به طویله و خوکدانی شد و.. همه اینها نشان دهنده نیت دولتمردان شما در عدم بازپس دادن ان مناطق بود. مذاکرات صلح تبدیل به ابزاری برای اطاله وقت شده بود تا زمان بگذرد و مردم اذربایجان از خیر این مناطق بگذرد همچنان که در جامعه فلسطینی این روحیه ایجاد شد.هر گونه فرمول یا توافقی از طرف ارمنستان رد شد و کشورهای حامی شرقی و غربی راضی به وضعیت موجود بودند . شما نگران اثار تاریخی هستید که صاحبان ان کسان دیگری هستند به عنوان مثال کلیسای داوود بیگ در کلبجر متعلق به مسیحیان البانی قفقاز است و هم اینک بازماندگان انها که همانا اودی های اذربایجان هستند مدعی هستند .شما با کمک دیاسپورا و تحریف افکار ،نسلی به وجود اوردید که فکر میکند همه این سرزمینها مال انهاست و برای همین اتشی در خانه شما زیر خاکستر است که بیشتر خودتان را خواهد سوزاند.
مهدی ۲۵ آبان ۱۳۹۹ | ۱۵:۱۲
پان تورک ها رویای اتحادیه توران را به گور خواهند برد.
sisi ۲۵ آبان ۱۳۹۹ | ۱۵:۳۰
این امر یعنی ازادی منطقه قره باغ باعث سوزش شدید در پان ابرانیست ها شده خخخ
دریا ۲۵ آبان ۱۳۹۹ | ۱۵:۳۷
روزی روسیه دقیقا به همین روش ایران را هم خواهد فروخت منتظر باشید
علی ۲۵ آبان ۱۳۹۹ | ۱۶:۴۴
دادن این فرصت به یک کفارد که هر چه می تواند سخنان نادرست و غلط در باره ی هر آنچه که موضوع دوکشور اذربایجان و ارمنستان است سخن پراکنی کند اصرار دولت برادامه ی سیاستهای غلط کشورمان در این مناقشه است والبته دیپلماسی ایرانی . ایشان خود را دیاسپورای ارمنی های خونخوار می داند و انقدر هل شده است که فقط می خواهد بنویسد وعقده خالی کند وای براین منطق غیر انسانی
خسرو ۲۵ آبان ۱۳۹۹ | ۱۸:۳۱
از طرف آذربایجان هیچ مزدور سوری یا سلفی یا ...در صحنه جنگ حضور نداشت و هرگز ثابت نشد ولی تروریستهای ارمنی سوری و لبنانی و پژاک و پ ک ک به نفع ارمنستان در صحنه جنگ وجود داشتند و ارمنستان در طول 44 روز شهرهای مسکونی را بمباران و موشک باران کرد ولی آذربایجان هیچ شهر یا روستای ارمنستان را هدف قرار نداد ، در طول این 44 روز ارمنستان به هر حیله ای و جنایتی دست یازید تا شکست نخورد ، ولی خودتان خوب میدانید که ارمنستان متجاوز و ظالم بود و از طرف حقوق بین الملل محکوم بود ، روانشناسی گناهکار بودن انسان را ترسو و صعیف میکند ، حال جنگ تمام شده است به جای کینه توزی و دشمنی و نفرت ، باید به حق خودتان قانع باشید و در داخل مرزهایتان با صلح و مهمان نوازی زندگی کنید ، صلح با همسایه ها اقتصاد ارمنستان را ترمیم می کند و سیل گردشگران از ایران و ترکیه و آذربایجان زندگی مردم بینوای ارمنستان را دگرگون خواهد کرد ، اقتصاد و جمعیت و سرزمین ارمنستان پتانسیل یک جنگ دیگر را ندارد ، حالا شانس آوردید که ایران بی طرف بود ولی معلوم نیست همیشه بیطرف بماند ضمنا با کریدور نخجوان به زنگیلان ، فقط راه عبور و مرور تامین می شود و خطری به ایران ندارد در ضمن ارمنستان همسایه مهمی برای ایران نیست
ایران ۲۵ آبان ۱۳۹۹ | ۱۹:۱۷
جنگ بعدی پاکسازی کامل قفقاز از مغول هست ، ترکا الان در توهم پیروزی هستن ، اما قافلا از این که نفرت عمیقی بین ملل منطقه از اسلاو روس بگیر تا فارس و کورد و.... از این جماعت شکل گرفته که هیچ وقت در چنین ابعادی وجود نداشته و امان از زمانی که این نفرت بیرون بریزه
Araz ۲۵ آبان ۱۳۹۹ | ۱۹:۱۹
اقای گغارد منصوریان فارغ از اتهامات و موارد بی اساسی که بیان کردید توجه داشته باشید بزرگترین قربانی این سیاست یعنی اشغالگری و ناسیونالیسم کور خود ارمنستان است . سالها از طرحها و پروژه های منطقه ای کنار ماند و ایزوله شد و هزینه های نظامی زیادی که طی ۴۴ روز تماما نابود شد . بهتر است به خود بیایید و به همتباران خود توصیه کنید که در اثر اجبار جغرافیایی باید با همسایگان تعامل کرد و به حقوق بین الملل پایبند بود. از فرصت صلح استفاده کنید و با باز شدن راهها و خطوط ارتباطی در پی رشد و توسعه کشور خود باشید و از ماجرای اشغالگری ۳۰ ساله درس بگیرید.
سورنا تبریزی ۲۵ آبان ۱۳۹۹ | ۱۹:۴۲
مشخص است که ناحیه خودمختار قره باغ کوهستانی و پنج شهر اطراف اشغالی آن متعلق به آذری هاست . ولی ایران باید از هرگونه تغییر ژئوپولیتیک در مرزهای شمالی جلوگیری کند و در مرز خود با ارمنستان تمهیدات ویژه ای قرار دهد زیرا اگر در یک عملیات غافلگیرانه از دو طرف (باکو و نخجوان) نوار مرزی ایران و ارمنستان قطع شود بدلیل ملاحظات ویژه قومی و روابط با ترکیه , عملا امکان عملیات نظامی از ایران سلب میشود. فراموش نکنیم پاشینیان دارای سابقه سیاسی چندانی نیست , توان اجماع در جامعه دیاسپورا را ندارد , بسیاری از روسای سابق ارمنی بدلایل گوناگون زندانی شده اند و ارتش ارمنستان هم به شدت ضعیف و بی انگیزه شده است. اینجا پی می بریم که رضاخان چه اشتباه غیرقابل بخششی در مورد واگذاری کوه های آرارات به ترکیه انجام داد. جملات نادرشاه افشار بزرگ را یادآوری میکنم که گفت ایرانیان هرگز نباید به روس ها و عثمانی ها اعتماد کنند .
ناشناس ۲۵ آبان ۱۳۹۹ | ۲۱:۱۰
سپاس گذار روسها باشید.اگر همین آتش بس را اجرا نمی کردند، آیا ضربات بیشتری نمیخوردید؟ ضمناً تقصیرات خود را هم بپذیرید. شما هرچه دارید از صدقه سر روسیه و ایران است؛ بعد میخواهید آنها را گول بزنید و بروید به دامان غرب؟؟؟ غرب اگر عرضه داشت از گرجستان و اوکراین دفاع میکرد (که نکرد). در مورد آن راهرو کذایی به نخجوان هم نگران نباشید، اولاً روسها گفته اند هیچ تغییری در مرزهای بین المللی وجود ندارد، درثانی در تقاطع جادۀ احداث شده با جاده ایران به ایروان میتوانند پل روگذر یا زیرگذر بزنند. و تا وقتی دوستان روسمان آنجا هستند هیچ نگرانی نداریم، ترکیه اگر قصد بدی داشته باشد، روسیه گلویش را خواهد برید. در آخر، اگر خیلی نگران هستید، پارلمان ارمنستان الحاق دوباره به خاک ایران را تصویب کند. ما باآغوش باز پذیرای شما خواهیم بود. قره باغ را هم برایتان پس می گیریم.
طباطبایی ۲۵ آبان ۱۳۹۹ | ۲۲:۲۹
آقای منصوریان، به یاد داشته باشید آنچه بعنوان غرور ملی ارامنه در موضوع قره باغ معرفی میکنید چیزی به جز لجاجت بر سر اشغالگری نیست! همچنین بهتر آن است که به جای آنکه شکست مفتضحانه اشغالگران ارمنی را به مثابه پدیدار شدن یک تهدید منطقه ای برای جمهوری اسلامی ایران در حوزه قفقاز به حساب آورده و در پی ایجاد تفرقه در داخل کشور باشید، به داشناک های افراطی داخل ایروان گوشزد کنید، این شکست تاریخی نتیجه دهن کجی به ۴ قطعنامه بی سابقه شورای امنیت و نیز هدف قرار دادن مناطق غیرنظامی جمهوری آذربایجان است.. آقای گقارد، به نظر می رسد شما در ‌پی آن هستید تا به هرنحوی سرنوشت دولت ایروان را به جمهوری اسلامی ایران پیوند زده و تهدید آن را به مثابه تهدید ایران نشان دهید، مطمئنا این تلاش شما نتیجه ای در بر نخواهد داشت و سناریوپردازیهای حساسیت برانگیز و برخاسته از احساس پان ارمنی جنابعالی نیز ناکام خواهد بود. چرا که ۱) بنا بر اعلام وزارت خارجه جمهوری اسلامی ایران هیچ تغییری در مرز ایران و ایروان بوجود نیامده و نخواهد آمد و ثانیا پیوندهای مذهبی جمهوری اسلامی ایران و جمهوری آذربایجان و‌نیز تراز اقتصادی فی مابین آنان فرصت های بیشتری را در عرصه همکاریهای بین المللی فراروی آنان قرار میدهد، که مطمئنا بیش از فرصت همکاری با دولت ایروان بعنوان یک اقتصاد شکست خورده و یک دولت فرو مانده است. در پایان هم خاطرنشان می سازد که قرآن کریم در سوره مائده آیه ۵۱، مسلمین را از دوستی با یهود و نصاری بر حذر داشته است. دقت کنید در نظر شیعیان ، موضوع قره باغ نه مسئله دولت سکولار و ناکارآمد علیف، بلکه مسئله یک میلیون شیعه آواره آذربایجانی و مادرانی است که افراطیون ارمنی آنان را به داغ کودکانشان نشاندند! پس نکوشید تا یکبار دیگر پای بر جای پای اسلاف خود در ایروان گذاشته و در سایه به اصطلاح تحلیل و مقالات یکسویه خشونت و حس پان ارمنی خود را بروز دهید. این بازار خیلی وقت ها پیش جمع شده است، و شما و دولت ایروان چیزی کاسب نخواهید شد جناب گقارد! این را به دیگر سینه چاکان « پاسکویچ» نیز گوشزد نمایید تا از توهم آرتساخ بیرون بیایند!
علی امیری ۲۵ آبان ۱۳۹۹ | ۲۲:۳۲
متاسفانه حنای ارامنه دیگر رنگ نداد. با هیچ بهانه ای نتوانستند روسیه را وارد جنگ با آذربایجان کنند که در عمل انضباط و پایبندی خود به حقوق همسایگی را به اثبات رسانده است. ج.ا.ایران نیز منافع بزرگی در جمهوری آذربایجان - بالفعل و بالقوه - دارد که یک دهم آن در ارمنستان نیست. در رابطه با لولوی پانترکیسم هم ایران هراسی ندارد. بجز اقلیتی تجزیه طلب، اکثر مردم آذربایجان در صف اول حمایت از تشیع و آرمانهای انقلاب اسلامی گام برمیدارند و لنگر اقتدار نظام اسلامی هستند و در برابر موجهای برانداز و آشوب طلب، صخره مستحکم نظام هستند. میماند مسائل حقوق زبانی و مطالبات منطقه ای که مسائل داخلی ایران هستند و ربطی به هیچ اجنبی ندارد چه اروپا و امریکا باشد چه همسایه ترک و ارمنی. این مسائل به مرور در داخل گفتمان عدالتگرای جمهوری اسلامی حل و فصل و تعدیل خواهد شد و بهانه ای برای واگرایی و ترک هراسی نخواهد ماند.
علی امیری ۲۵ آبان ۱۳۹۹ | ۲۲:۳۸
شرایطی که ارمنستان گرفتار آن است چاره ای جز قبول و پایبندی به آن ندارد. اگر بخواهد دست به نقض پیمان بزند، در داخل مرزهای ارمنستان باید بجنگد. چرا که پذیرش کریدور حق مداخله آذربایجان در منطقه مزیور را به نوعی مشروعیت بخشیده است که پیش از این وجود نداشت.
علی امیری ۲۵ آبان ۱۳۹۹ | ۲۲:۵۲
در کنار تهدید پانترکیسم، جمهوری آذربایجان نیز با موج اسلامگرایی و ایرانگرایی روزافزونتری مواجه است. این به این دلیل است که ایران وطن مادری آذریهای جهان است و اکثریت گویشوران ترکی آذربایجانی در ایران ساکنند و بدنه اصلی هویتی و گرایش سیاسی مذهبی آذربایجانیها را تشکیل میدهند. ایران سرمایه گذاریهای اصولی و عمیقی در این رابطه دارد که بیشتر آن از طریق بخشهای خصوصی و ان.جی.او ها و همچنین ارگانهای نیمه دولتی صورت گرفته است. این موضوع در ترکیه نیز کمابیش صادق است و طیفهای شرقگرا و متصوف و علویان ترکیه به درجاتی تحت نفوذ فرهنگی ایران هستند و نگاه مثبتی به ایران با پشتوانه فرهنگی تاریخی اش دارند. در کل، مسئله ترک و فارس نه در قالب تضاد مذهبی قابل بحث است و نه در شکل تنافر قومی و ملی. چرا که تاریخ سازنده جریان ترکی و فارسی بسیار تنومندتر از بخش عمدتا القائی رقابت ناسیونالیستی پانی است. دنیای ترک و فارس بیشتر مکمل هم هستند تا نقیض یکدیگر. این چیزی است که تاریخ و جغرافیا و فرهنگ مشترک دیکته میکند. الغرض، ارامنه عزیز دنبال سوژه دیگری برای بهره کشی بگردند.
دولت ایروان باید به دامان ایران باز گردد ۲۵ آبان ۱۳۹۹ | ۲۳:۰۶
حالا که مدت زمان قرارداد ترکمنچای تموم شده و تاریخ کوتاه کشور ایروان هم نشون داده که نه در اقتصاد و نه در سیاست‌ و نه در جنگ، جز شکستهای مفتضحانه و ذلیلانه چیزی رو تجربه نکردند، بهتره برای حفظ امنیت و‌موجودیت سرزمینشونم که شده به دامان مام وطن، ایران بزرگ بپیوندند. بهتره ارمنیهای میهن دوست کشورمون از جمله آقای منصوریان،هم دولت همیشه در بحران ایروان رو به این کار تشویق کنند، چون با این سیل مهاجرت معلوم نیست تا چند دهه دیگه همین سه میلیون هم رغبت زندگی زیر پرچم « دولت ایروان» را داشته باشند!
عزیز ۲۶ آبان ۱۳۹۹ | ۰۱:۱۱
واقعا متاسف ازنوشتن این گونه مقالات که چکونه حق یک ملت را به بازی وسخره می گیرند وملتی که مورد تجاوز قرارگرفته وسر زمین مادری انان اشغال شده وهزاران انسان بی گناه را ازخانه وکاشانه اواره کردند وبعد سپری شدن 30 سال تجاوزگری ووفق ننهادن به هیچگونه فرامین وقطع نامه بین المللی .حالا این ملت می خواهد متجاوز را ازسرزمین خود بیرون کند وخاک خود را پس بگیرد به انواع واقسام کارهای زشت محکوم می گردد. دوست عزیز نویسنده گمان کنم شما در زمان حمله ارمنستان سنی نداشتید .ولی ما بودیم ودیدیم همین ارتش ارمنستان که شما اشک تمساح برای ان می ریزید می دانید با چراغ سبز روسیه چه جنایتهایی در حق مردم مسلمان قره باغ وسر زمین های اشغالی کرد اصلا شما در این 30 سال کجا بودید چرا یک دفعه از کشتار خوجالی توسط داشنا کهای ارمنی ننوشتید چرا از هجوم تانگهای تقدیمی روسیه به مردم دهات وشهرهای اذربایجان نگفتید باز می گویم متاسفم به نگاه وبینش شماها که همه چیز را در پان ترکسیم وامثال اینها ووهم توطئه می بینید
مجاهدی ۲۶ آبان ۱۳۹۹ | ۰۳:۲۸
به آگاهی خوانندگان عزیز میرساند،که ارامنه در بعضی گفته ها ونوشته ها اشاره به آثار تاریخی ،از جمله به دیر ها وکلیساهای قدیمی،در قفقاز،قره باغ، ج.اذربایجان میکنند،ومدعی اند که انها منتسب به قوم ارمنی است ،،،در صورتیکه کلیسای آلبانیا واران( اسم قدیمی ج. آذربایجان)،قدمتش از ارامنه وگرجیان زیاداست،،وهنوز قوم مسیحی قدیمی مثل اودینها در مرکز اذربایجانزندگی میکنند،وتمام کلیساهای قدیمی در خاک قفقاز مربوط به آلبان‌ها ی مسیحی است،وحتی بیش از ۱۰۰ هزار یهودی هم از ابتدای تاریخ آنجا هستند و مراکز دینی و مذهبی شبیه مسیحیان دارند، که هیچ ارتباطی با ارمنیان وگرجیان ندارد،،،،ولی اهالی آلبانیا واران بعد از قبول اسلام مراکز دینی قدیمیشان ،راکد ماند،که حالا ارامنه مدعی مالکیت آنها هستند،در صورتیکه دنیا از تاریخ آلبانیا ودین مسیحیشان،کاملا مطلع است،،منتهی ارامنه از بی اطلاعی بعضی‌ها آثار آلبانیا را بنام خود معرفی میکنند. در صورتیکه اصل سرزمین ارامنه در حومه دریاچه وان ترکیه بوده،نه قفقاز. ارامنه را روس‌ها بعد از عهدنامه های گلستان وترکمنچای،که به قفقاز سرازیر کردند وچون به مسلمانها اطمینان نداشتند لذا از ایران وعثمانی ارامنه ا به قفقاز جمع کردند.که حالا هم ادعای خاک،وحتی آثار تاریخی آلبانیا واران را دارند.
علي ۲۶ آبان ۱۳۹۹ | ۰۸:۲۸
استفاده از بمبهای ممنوعه و غیر متعارف، اعدام غیرنظامیان و سربریدن اتهاماتیست که حتی خود ارمنی ها هم توی ان شک دارند. نویسندگان مقالات در مورد قاراباغ چرا اینهمه با اذربایجانیها غرض ورزی دارند. از دیپلماسی ایرانی انتظار میرود مقالات توهمی و بی سرو ته و بدون منبع و مرجع را منتشر نکند. سطح این سایت رو اینقدر پایین نیارید. خوانندگان این سایت اغلب قشر فرهیخته بوده و مطالعه و پیگیری اخبار را هم دارند
بابك ۲۶ آبان ۱۳۹۹ | ۰۸:۳۱
ایران باید به شدت به از بین رفتن مرز ایران با ارمنستان واکنش نشان بدهد
محمد ۲۶ آبان ۱۳۹۹ | ۰۹:۰۹
سوالات پرشماری که نویسنده این مقاله مطرح کرده نشان دهنده عدم آگاهی وی از موضوعات تاریخی جغرافیایی و سیاسی از منطقه قفقاز است. نگرش یک جانبه گرای وی این مقاله را بدون نتیجه گیری نشان می دهد. خوب است با مطالعه به موضوعی وارد شویم. صرفا چیزی را نوشتن که نوعی نگاه غیر واقعی و نفرت پراکنی بر علیه دو کشور همسایه و 30 میلیون هموطن آذربایجانی است.
الف ۲۶ آبان ۱۳۹۹ | ۰۹:۴۹
امثال آقای گقارد کنار گود نشسته‌اند و می‌گویند لنگش کن! همین دیاسپورای ارمنی که خودشان در ایران و روسیه و فرانسه و ایالات متحده خوش و خرم زندگی می‌کنند، ارمنستان را به خاک سیاه نشانده‌اند و با آرزوهای الحاقگرانه و نقشه‌های رنگارنگ بزرگ و کوچک، رویاهایی برای ارمنستان دارند که خود حاضر نیستند هزینه آن را تقبل کنند. اگر به جای دشمنی با همسایگان، اجازه می‌دادند ملت ارمنی ساکن ارمنستان خیر و صلاح خود را تعیین می‌کرد امروزه ارمنستان نیز مانند همسایگانش کشوری درحال توسعه بود. با صدقه و مزدور فرستادن که نمی‌شود کشور را اداره کرد. تا وقتی که ارمنستان و ملت ارمنی گروگان داشناکسیون است در بر همین پاشنه خواهد چرخید و متأسفانه دودش به چشم ساکنان عادی ارمنستان خواهد رفت.
حسيني ۲۶ آبان ۱۳۹۹ | ۱۳:۱۴
دست نوشته ای سراسر اتهام و عقده گشایی بدون مرجع و منبع، امیدواریم این (نا)آزاداندیشی در تمام حوزه ها اتفاق بیافتد.
علی ۲۶ آبان ۱۳۹۹ | ۱۳:۵۲
ارمنی ها دقیقا مثل کارتن مینیون ها می مونن همش دنبال رئیس می گردن آخه چه ملت بدبختی هستن خودشون با خودشون که نمیسازن ۳ نفر آدمن ۶ تا حزب دارن انتظار دارن دنیا براشون تره خورد کنه برین عمو فکر نون باشین از گشنگی نمیرین یکبار قتل عامتون کردن درس عبرت براتون نشد حالا هی بشینین بزنین تو سرتون همش مزخرفه این مقاله هیچ ارزشی ندارد.
علی ۲۶ آبان ۱۳۹۹ | ۱۴:۱۷
خطیب زاده در ادامه و در پاسخ به سوالی درباره نقشه منتشر شده در فضای مجازی و اینکه گفته می‌شود ایران دیگر مرزی با ارمنستان ندارد، اظهار داشت: در هفته گذشته یکسری جوسازی‌های بی پایه رسانه‌ای را داشتیم. نقشه‌های ساختگی منتشر شد که جوسازی رسانه‌ای بود. فضای مجازی فرصتی را ایجاد کرده که برخی سو استفاده می‌کنند. منبع دیپلماسی ایرانی - ظاهرا خود سایت دیپلماسی ایرانی مد نظر سخنگوی وزارت خارجه بوده
امید ۲۶ آبان ۱۳۹۹ | ۱۶:۵۵
تحلیل فوق العاده ضعیف واستوار بر گزاره های ذهنی ودور از واقعیت نویسنده است
مهدی ۲۶ آبان ۱۳۹۹ | ۱۹:۳۵
آذربایجان یا بهتره بگیم آتروپاتکان هیچ وقت سرزمین ترکها نبوده حداقل وجود قدیمیترین کلیساهای دنیا تو این منطقه نشون می ده که قدمت مردم ارمنی بسیار بیشتر از ترکاهست،ولی چیزی گه امروز واقعییتو تعیین می کنه منافع و قدرت سلاحه و این یه حقیقت تلخه، روسیه برای حفظ ترکیه و دور کردنش از ناتو و اسراییل برای نزدیک شدن به مرز ایران از آدربایجان حمایت کردن و این برای کشور می تونه خطرناک باشه
kh ۲۶ آبان ۱۳۹۹ | ۱۹:۵۷
البته منظورم تو مرز اذربایجان ایران با جمهوری اذربایجان تروریستی نیست والا تو قسمت مرز کردستان عراق پر از انواع تروریسته با همه مدلی که دلتون بخواد
مارکار ۲۶ آبان ۱۳۹۹ | ۲۱:۲۳
این سوال اساسی مطرح است کا آقای گقارد چقدر خود را بعنوان یک ایرانی تعریف میکنند که این همه سینه چاک و فدایی دولت ایروان هستند و در خصوص هرچیز که در کتابشان در خصوص امنیت ملی دولت ایروان انتشار داده اند را به ایران اسلامی نیز تسری می دهند! جناب منصوریان قبل از نگارش مشخص کنید آیا یک ایرانی این متن را نوشته است یا یک شهروند دولت ایروان!؟ دولتی که قهرمانش (( پاسکویچ)) این مهاجم اشغالگر و عامل جدایی مناطق ایرانی در قفقاز است!
حامی ۲۶ آبان ۱۳۹۹ | ۲۱:۲۸
واکنش ها به مقالات آقایان گقارد منصوریان و عبدالرحمن فتح اللهی نشان می دهد که دیپلماسی ایرانی می بایست در خصوص اصل بی طرفی نویسندگانش فکری جدی بکند! چرا که بیشینه مخاطبین دیپلماسی ایرانی قشر تحصیلکرده کشور عزیزمان ایران اسلامی ، هستند و تحلیلهای یکسویه و برخاسته از نس دیگرستیزی، این تارنما را در چشم مخاطبین تخصصی از عیار خواهد انداخت!
محمدی ۲۷ آبان ۱۳۹۹ | ۰۸:۵۸
بازتاب خوبی از شخصیت و شعور سیاسی ارامنه بود
علی ۲۷ آبان ۱۳۹۹ | ۱۱:۴۲
درجواب برخی دوستان که وجود کلیساها را دلیلی بر قدمت تاریخی آنها وقبل از تورکها می دانند عرض می کنم که در دوران قرون وسطی ودورانی که اروپا با دینداران مقابله می کرد عده ای از آن از سراسر اروپا به مناطق امن سرزمینهای تورک نشین مهاجرت می کردند وبا توجه به اینکه می دانستند حمفرمایان تورک به عقاید و فرهنگهای آنان احترام می گذارند ودر انتخاب دین وعبادات خود آزاد هستند به این مناطق تورک نشنین می آمدند و ساکن می شدند و باتوجه به اینکه مهاجرین نیز از طریق یاددادن صنایعی که خود بلد بودند دین خود را به تورکها ادا می کردند آنان ساکن شده و مکانهای مذهبی خودرا می ساختند و دراین راه مانعی نداشتند این است که کلیساها در مناطق مختلف سرزمینهای تورک نشین موجود هستند بنابراین تاریخ سازی نکنید و بدانید تورکها قدمتی حداقل هفت هزار ساله در سرزمینهایشان دارند.
به مهدی ۲۷ آبان ۱۳۹۹ | ۱۳:۳۲
اتروپاتکان نیست و آراز بای قاان است به معنی سلطنت جناب آراز ، آراز از نواده های حضرت نوح بوده و بای به معنی جناب و مرد است و همچنین قاان نیز به معنی سلطنت و پادشاهی است . این جمله چون تعریب شده و اعراب نیز کلمات بیگانه را اشتباه تلفظ می کردند به آذربایجان تبدیل شده که ارازبایقاان درست است که کاملا ترکی و ریشه دار است
فرزند ایران ۲۸ آبان ۱۳۹۹ | ۰۰:۲۰
آقای محمد شما این سی میلیون آذری ترک زبان را از کجا آورده ای؟ وقتی کل جمعیت آذربایجان غربی و اردبیل و زنجان به ده میلیون نفر هم نمی رسد؟ آیا غیر از اینه که شما و همفکر های شما قصد دارید کلیت ملت ایران را به دو شقه کنید و بین فارس و آذربایجانی ها اختلاف ایجاد نمائید آذربایجانی ها بازماندگان مادها و مادها یکی از اقوام آریائی بودند. این قسمت از خاک ایران به ایرانویج یا مادخرد معروف بود که بعد به آذربایگان و به عربی آذربیحان معروف شد. آذربایجان یا آذربایگان واژه ای است فارسی و از سه کلمه تشکیل شده آذر به معنای آتش. بای یا بیه به معنای سرزمین و گان به معنای خاندان و مجموعا به معنای (خاندان نگهبان سرزمین آتش ) معنا می دهد. زبان مردم این سرزمین (آذری باستانی) بوده که یکی از لهجه های زبان فارسی و نزدیک به زبان گیلکی و مازندرانی بوده و حتی تا زمان نادرشاه افشار برخی به این زبان تکلم می کردند. و بسیاری از کلمات و دو بیتی های این زبان کشف گردیده و نیای خاندان حکومتگر صفوی، یعنی شیخ صفی به آذری باستانی سخن می گفتند و بنا به گفته های نصرالله فلسفی در کتاب (شاه عباس اول) و احمد کسروی در( کتاب شیخ صفی و تبارش)، شیخ صفی، مغولی و ترکی را در مکتب آموخته. بنابراین تهاجم ترکان که از هزار سال قبل شروع گردید مردم آذربایحان را ترک زبان کرد ( الان با توجه به توسعه زبان فارسی در این استان ها، نمی شود این استان ها را ترک زبان محض دانست. حتی تجزیه طلبهای خائن نیز از فارسی برای انتقال حرف های خودشان استفاده می کنند)، بنابراین مردم آذربایجان، آریائی تبار ولی به زبان ترکی صحبت می کنند مانند مردم هند که انگلیسی صحبت می کنند ولی آنگلو ساکسون نیستند. این را نوشتم که بدانید فریب پان ترکهای بی وطن خائن را نخورید، چون افتراق زبانی باعث همبستگی ملی ما ایرانیان نشده. در همین تهران، پایتخت ایران، شاید چهل درصد آذربایجانی هستند ولی در سراسر دادگاهای دادگستری و کلانتری های کشور حتی یک دعوای قومی وجود ندارد. چون حافظه تاریخی به ایرانیان یاد داده که باید متحد باشند تا جان و مال و ناموس و ثروت خود را در برابر بیگانگان حفظ کنند. آذربایحان علی اف اسمش آران است که در زمان تاسیس اتحاد جماهیر شوروی به خاطر طمع استعماری بر روی این سرزمین نهاده شد و ارمنستان نیز در سایه حمایت پادشاهان و سربازان ایرانی آرامش و آسایش داشت. ( هزار سال ارمنستان میدان جنگ و ستیز ایران و رم بود. قبل از این که ترکها به این منطق هجوم بیاورند) حال که نو عثمانی های ترکیه در حال پیشروی به سوی سواحل دریای کاسپین (به کسر پ و ی)، هستند، ارمنستان بر ای بقای تاریخ و هویت و زبان خود هیچ راهی ندارد که به مادر میهن، یعنی ایران، ملحق شود و از وجود ارتش قدرتمند ایران بر ای بقای خود استفاده کند.
محمد ۲۸ آبان ۱۳۹۹ | ۱۴:۳۳
به نظر می رسد نویسنده توهم زده باشد و با توهمات ذهنی خود نسبت به تهیه مطالب اقدام نموده. لذا خواندن مطالب سرشار از دروغ پراکنی و نفرت انگیزی جزء اعصاب خوردی به همراه نداره. از این سایت بیشتر از اینها انتظار می ره که در انتخاب مطالب جهت انتشار دقت نظر داشته باشه. قطعا هیچ ملتی دوستدار جنگ و جنگ طلب نیست. در اینجا نویسنده به صورت منفعت طلبانه و جیره خوارگونه و یکجانبه به موضوع نگاه کرده و اصلا قابل پذیرش نیست.
حمید ۲۹ آبان ۱۳۹۹ | ۱۶:۰۰
من با اینکه دارای اصالت آذری هستم ولی دوست داشتم بیطرفانه به این جنگ پیچیده نگاه میکردم اما میبینم وزنه حق به سمت آذربایجان سنگینتر است .کافیست با گوگل ارث نگاهی به مناطق اشغالی خارج قره باغ کوهستانی مانند اقدم یا فضولی بیاندازیم ویرانه های این شهرهای آباد را میبینیم که جگرمان خون میشود واقعا لجاجت ارامنه آن منطقه را به این روز انداخته .من بارها به آذربایجان وارمنستان وشرق ترکیه یعنی وان و ایغدیر وترابوزان سفر کرده ام وجود آن همه کلیسا در شرق ترکیه که وطن اصلی ارامنه وآشوریان بود آدم را به تعجب میاندازد .قطعا نسل کشی ارامنه در ترکیه واقعیت داشته اما مردم بیگناه آذربایجان چرا باید تاوان میدادند...اما استخوان در گلوی قره باغ همچنان لاینحل مانده .
یه ایرانی ۰۲ آذر ۱۳۹۹ | ۱۰:۰۸
شما معلومه ارمنی هستید. همین وبس
الللل ۲۵ آذر ۱۳۹۹ | ۱۴:۱۹
من یه سوال دارم ، اگر واقعا نیروهای تروریست سوری در قره باغ بودند ، الان که روسیه به عنوان صلح بان اونجاست ، میتونه مدارکی رو برای حضور تروریست ها ارائه بده ، پس چرا همچین چیزی مدارکی رو پیدا نکردن ! چرا خود ارمنستان هم نتونست مدارکی دال بر حضور تروریسم در قره باغ ارائه بده !